به دنیای زیبای مرغ‌ بومی خوش آمدید. مرغ‌های بومی نقش مهمی در زندگی کشاورزان و علاقه‌مندان به حیوانات خانگی ایفا می‌کنند. از مرغ بومی تخم‌گذار قهوه‌ای و سفید گرفته تا نژادهای خاص و زینتی، دنیای مرغ‌های بومی پر از تنوع و شگفتی‌هاست. در این مقاله، با معرفی انواع نژاد مرغ‌ بومی و ویژگی‌های آن‌ها، به عمق این دنیای جذاب و زیبا خواهیم پرداخت. همراه ما باشید تا با انواع نژاد مرغ بومی و خصوصیات آنها آشنا شوید.

پرورش مرغ بومی به‌عنوان یکی از فعالیت‌های مهم در زمینه دامداری و تأمین گوشت و تخم‌مرغ برای انسان‌ها از اهمیت بسیاری برخوردار است. هر نژاد مرغ ویژگی‌ و خصوصیت زیستی خود را دارد که بر اساس نیاز و اهداف پرورش‌دهنده می‌تواند مناسب باشد.

با آشنایی با انواع نژاد مرغ و ویژگی‌هایشان، پرورش‌دهندگان می‌توانند نژاد مناسبی را برای هدف خود انتخاب کنند و به بهترین شکل پرورش دهند. انواع نژاد مرغ بومی عبارت‌اند:

تخم‌گذارهای قهوه‌ای - تخم‌گذارهای سفید - تخم‌گذارهای رنگی - نژادهای بانتام - نژادهای خاص -نژادهای تاج‌دار - نژادهای زینتی - نژادهای نادر - نژادهای غیرعادی

 

پرنده نادر استرالیا که رکوردهای تخم‌گذاری را شکسته است

در دنیای پرورش مرغ بومی، یک نژاد نادر و نسبتاً ناشناخته به نام "استرالورپ" وجود دارد. آنچه این نژاد مرغ را متمایز می‌کند، توانایی فوق‌العاده‌ای است که این پرنده در تولید تخم‌مرغ‌های قهوه‌ای دارد. اگرچه تخم‌گذاری 250 تخم رنگی قهوه‌ای در سال برای مرغ عادی به نظر می‌آید اما امری بسیار خارق‌العاده است.

مرغ استرالورپ، نژاد اصیل مناطق گسترده‌ای از استرالیا است. آنچه استرالورپ را واقعاً منحصربه‌فرد می‌کند، تخم‌های قهوه‌ای زیبایی است که تولید می‌کند. این تخم‌ها نه‌تنها از نظر ظاهری متمایز هستند بلکه بسیار مغذی هم هستند. رنگ غنی آن‌ها از یک پیگمنت طبیعی می‌آید که آن‌ها را از نظر ظاهری متمایز کرده و همه را مجذوب می‌کند.

اگرچه بیشتر مرغ‌های بومی معمولاً تنها در ماه‌های بهار و تابستان تخم می‌گذارند، مرغ استرالورپ از این الگوی فصلی پیروی نمی‌کند. در طول یک سال که 365 روز است، این نژاد فوق‌العاده توانسته است 364 تخم‌مرغ تولید کند.

توانایی مرغ استرالورپ در تخم‌گذاری طولانی‌‌مدت بدون نور مصنوعی، محققان و علاقه‌مندان به پرورش انواع نژاد مرغ بومی را به تعجب انداخته است. پژوهشگران در حال مطالعه دقیق‌تر این نژاد، به امید کشف راز دوره تولید تخم‌گذاری خاص این پرنده هستند. درک ژنتیک و زیست‌شناسی پایه‌ای استرالورپ می‌تواند پیامدهای گسترده‌تری برای صنعت مرغ‌پروری داشته باشد.

مرغ بارنولدر(Barnevelder Chicken)

ترکیبی از زیبایی و کاربرد

مرغ بارنولدر یکی از انواع نژاد مرغ دومنظوره هلندی است که در شهر بارنولد پرورش داده شده است. این نژاد در سال 1897 به رسمیت شناخته شد و به‌سرعت به دلیل تخم‌های قهوه‌ای تیره و خوشمزه و همچنین گوشت خوش‌طعم خود محبوبیت یافت.

این مرغ بومی دارای جثه متوسط هستند و وزن آنها حدود 2.5 تا 3 کیلوگرم است. آنها دارای پرهای سیاه‌وسفید با الگوی پیکان مانند در قسمت سینه و پشت هستند. خروس‌های بارنولدر دارای پرهای گردن‌سیاه و پرهای دم بلند و زیبا هستند.

مرغ‌های بارنولدر تخم‌گذاران خوبی هستند و به طور متوسط 180 تا 200 تخم در سال می‌گذارند. تخم‌های آنها قهوه‌ای تیره و بسیار خوشمزه است و به دلیل وجود امگا 3 بالا و ویتامین D طرف‌داران زیادی دارد.

مرغ‌های بارنولدر همچنین پرندگان گوشتی خوبی هستند و گوشت آنها خوش‌طعم و لذیذ است. بااین‌حال، آنها به‌اندازه سایر نژادهای مرغ گوشتی رشد نمی‌کنند و معمولاً در حدود 6 ماهگی برای گوشت ذبح می‌شوند.

مرغ‌های بارنولدر پرندگان آرامی هستند و به‌خوبی با سایر نژادهای مرغ سازگار می‌شوند. آنها همچنین بسیار مقاوم به سرما و گرما هستند و می‌توانند در اکثر شرایط آب‌وهوایی زندگی کنند.

به‌طورکلی، مرغ بومی تخم‌گذار بارنولدر انتخاب خوبی برای پرورش‌دهندگان مرغداری هستند که به دنبال یک نژاد دومنظوره هستند که هم تخم خوب بگذارد و هم گوشت خوش‌طعمی داشته باشد.

مرغ بیله فلدر (Bielefelder)

یک شگفتی مدرن در دنیای مرغ‌ بومی

در اوایل دهه ۱۹۷۰، یک نژاد برجسته از مرغ به نام "بیله فلدر" ظاهر شد و استانداردهای جدیدی را در دنیای مرغداری نمایش داد. بیله فلدر یک مرغ دومنظوره است که در آلمان پرورش داده می‌شود و توسط پرورش دهندگان آلمانی ایجاد شد و به یکی از محبوب‌ترین نژادهای مرغ در جهان تبدیل شده است.

این نژاد مرغ بومی برای توانایی‌های دوگانه‌اش و ساختار بدن منحصر به‌فردی که دارد، معروف است و به عنوان یک انتخاب استثنایی در هر گله‌ای در نظر گرفته می‌شود.

یکی از ویژگی‌های برجسته مرغ بیله فلدر، ساختار بدنی منحصربه‌فرد آن است. از روزهای ابتدای جوجه‌گیری می‌توان به راحتی جنسیت این مرغان را بر اساس ویژگی‌های جسمی آنها تشخیص داد. این ویژگی به آنها در صنعت مرغداری، جایگاهی ویژه داده است زیرا شناخت جنسیت مرغان از سنین کم برای مدیریت موثر بسیار حیاتی است.

فراتر از ویژگی‌های فیزیکی، مرغان بیله فلدر برای طبیعت بسیار دوستانه و اجتماعی خود شناخته می‌شوند. آنها تمایل فوق‌العاده‌ای به تعامل با انسان دارند که آنها را به عنوان علاقه‌مندترین انتخاب در میان علاقه‌مندان به دامداری مرغ می‌سازد. این نگاه دوستانه نه تنها به لذت مرغداری افزوده است بلکه آنها را به عنوان انتخابی ایده‌آل برای مقاصد آموزشی و به عنوان حیوانات خانگی نیز جذاب می‌کند.

وزن تقریبی خروس بیله فلدر از 4.5 تا 6 کیلو متغیر است که آنها را به افزودنی قابل توجهی در هر گله می‌تواند تبدیل کند. علاوه بر این، ساختار بدن آنها به گونه‌ای است که پوشش عالی‌ای فراهم می‌کند و این امر باعث می‌شود که آنها برای پنهان کردن خود راحت‌تر باشند، ویژگی‌ای که ریشه در بقاگرایی نسل وحشی‌ آنها دارد.

یکی از جذابیت‌های بزرگ مرغ بیله فلدر، تولید بی‌پایان تخم‌مرغ آنهاست. این نژاد مرغ سالانه حدود ۲۳۰ تخم مرغ بزرگ تولید می‌کند. آنچه این تخم‌مرغ‌ها را به ویژه متمایز می‌کند، ترکیب رنگی صورتی و قهوه‌ای آنهاست که آنها را به آسانی از تخم‌مرغ‌های سایر نژادها متمایز می‌کند. این ویژگی نه تنها به جذابیت آنها می‌افزاید بلکه آنها را به انتخابی ارزشمند برای علاقه‌مندان به تولید تخم‌مرغ تبدیل می‌کند.

مرغ بیله فلدر واقعاً یک شگفتی در دنیای مرغ تخمگذار بومی است. توانایی‌های دوگانه، مهربانی طبیعی، اندازه چشمگیر و تولید منحصربه‌فرد تخم‌مرغ، آنها را به انتخابی عالی برای علاقه‌مندان حرفه‌ای در مرغداری تبدیل می‌کند.

مرغ بلک استار( black star Chicken)

رنگین کمانی از پرها...

در دنیای مرغداری، نژاد مرغ بلک استار و رد آیلند قرمز به دلیل رنگین‌کمان خاص پرهایشان و همچنین توانایی برجسته در تخم‌گذاری، متمایز هستند.

مرغ بلک استار به‌خاطر دامنه‌ی منحصربه‌فرد رنگ پرهایش شناخته می‌شود و تشخیص جنسیت را برای پرورش‌دهندگان و خریداران آسان‌تر می‌کند. این نژاد مرغ بومی در تخم‌گذاری عملکرد بسیار خوبی دارد و معمولاً در طول سال حدوداً تا ۳۰۰ تخم‌مرغ می‌گذارد. رنگ و اندازه تخم‌های این مرغ به نسبت تلاقی نژادی آنها وابسته است.

مرغ بلک استار نتیجه‌ی تلاقی بین خروس قرمز رود آیلند و مرغ پلیموت راک است. این ترکیب ژنتیکی منجر به تولید یک پرنده شده است که نه‌تنها از نظر ظاهری جذاب است بلکه از نظر تخم‌گذاری نیز بسیار موفق است.

از سوی دیگر، رد آیلند قرمز که به نام رد استار هم شناخته می‌شود، به‌عنوان یک مرغ بومی تخم‌گذار قابل‌اعتماد شناخته شده است. مشابه مرغ بلک استار، این مرغ‌ها تعداد زیادی تخم‌مرغ در طول سال می‌گذارند.

رد آیلند قرمز نتیجه‌ی تلاقی خروس قرمز رود آیلند و مرغ ویندوت است. این نسبت‌ها منجر به تولید این نژاد شده است که نه‌تنها در تخم‌گذاری موثر است بلکه ویژگی‌های خاص خود را دارا است.

هر دو نژاد مرغ بلک استار و رد آیلند قرمز چند ویژگی مشترک دارند که آن‌ها را در جامعه دامداری محبوب می‌کنند. این ویژگی‌ها عبارت‌اند از تخم‌گذاری و تطبیق‌پذیری.

در دنیای مرغداری، انتخاب نژاد مناسب می‌تواند تأثیر زیادی بر موفقیت شما به‌عنوان پرورش‌دهنده یا کشاورز داشته باشد. مرغ بلک استار و رد آیلند قرمز با توانایی ویژه در تخم‌گذاری خود، به‌عنوان انتخاب‌های عالی ثابت شده‌اند.

مرغ برهما (Brahma Chicken)

برهمای باشکوه، پادشاه پرندگان

مرغ برهما یکی از نژادهای مرغ است که به دلیل جثه بزرگ و ظاهر زیبا و چشمگیرش، به‌عنوان یک نژاد زینتی یا "امپراتور مرغ‌ها" شناخته می‌شود. این نژاد مرغ بومی اصالتاً از هند است و در سال ۱۸۱۶ به ایالات متحده آمریکا آورده شد. مرغ برهما در ابتدا به‌عنوان یک نژاد چند منظوره پرورش داده می‌شد، اما امروزه بیشتر به‌عنوان یک نژاد زینتی پرورش داده می‌شود.

یکی از ویژگی‌های تحسین‌برانگیز مرغ برهما، مقاومت آن در برابر شرایط آب‌وهوایی سخت است. این نژاد مرغ در آب‌وهوای سرد به‌راحتی تاب می‌آورد. اگرچه مرغ برهما ویژگی‌های برجسته‌ای دارد، مهم است به یاد داشته باشید که برای آب‌وهوای گرم مناسب نیست. پرورش‌دهندگان باید در فصل‌های تابستان اقدام به ایجاد یک محیط خنک و سایه‌دار کنند تا سلامتی این مرغان باارزش را تضمین کنند.

علاقه‌مندان به تخم‌مرغ با داشتن مرغ برهما در مرغداری خود شگفت‌زده خواهند شد. این مرغ به دلیل توانایی تخم‌گذاری در فصل زمستان معروف هستند. مرغ برهما به طور متوسط سالانه ۱۵۰ تا ۲۰۰ تخم می‌گذارد. درحالی‌که مرغان دیگر در دمای پایین به استراحت می‌پردازند، مرغ برهما همچنان تخم‌های بزرگ و قهوه‌ای را تولید می‌کند.

به‌عبارت‌دیگر، مرغ برهما واقعاً پادشاه جهان مرغ‌هاست. با اندازه، مقاومت و توانایی استثنایی در تخم‌گذاری در فصل زمستان، این نژاد یک گزینه بی‌نظیر برای هر علاقه‌مند به پرورش مرغان است.

مرغ بوکی آی (Bucheye)

مرغ بوکی آی یکی از قدیمی‌ترین نژادهای مرغ آمریکایی است. این نژاد مرغ در اواخر قرن نوزدهم در ایالت اوهایو آمریکا پرورش یافت. نام این نژاد مرغ بومی از نام گیاه بوک آی گرفته شده است. این گیاه بومی ایالت اوهایو است و دارای گل‌هایی به رنگ قهوه‌ای روشن است.

مرغ بوکی آی توسط یک زن مزرعه‌دار به نام Nettie Metcalf پرورش یافت. این زن متوجه شد که نژاد مرغ رُد ایسلند قرمز نمی‌تواند در مقابل آب‌وهوای سرد و زمستانی مناطق اوهایو مقاومت کند. نتتی متکاف موفق شد نژاد جدیدی از مرغ پرورش دهد که می‌توانست در مقابل آب‌وهوای سرد و زمستانی مناطق اوهایو مقاومت کند. این نژاد جدید، مرغ "بوکی آی" نام گرفت.

مرغ بوکی آی در سال 1904 توسط انجمن صنایع طیور آمریکا به‌عنوان یک نژاد استاندارد معرفی شد. این نژاد در سال‌های اخیر محبوبیت بیشتری پیدا کرده است و اکنون در سراسر جهان‌پرورش داده می‌شود. انجمن صنایع طیور آمریکا، با اعلام‌خطر انقراض این نژاد، آن را تحت حمایت سازمان محیط‌زیست آمریکا قرارداد.

این نژاد پوستی به رنگ زرد و ران بسیار پر گوشتی دارد. نوع تخم‌گذار آن نیز تخم‌هایی به رنگ قهوه‌ای می‌گذارد. وزن خروس بوک آی 4 کیلوگرم و مرغ بوک آی به‌اندازه 3 کیلوگرم است و سالانه حدود 200 تخم قهوه‌ای می‌گذارد. رنگ نژاد اولیه این مرغ به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز بود، به همراه دمی سیاه‌رنگ و بر اساس استاندارد نژاد، رنگ این نژاد به رنگ‌دانه‌های گیاه بومی منطقه اوهایو شبیه است.

مرغ شانتکلر(Chantecler Chicken)

پرنده برفی کانادا

مرغ شانتکلر یا چانتکلر یک نژاد مرغ است که در کانادا به وجود آمده است. این نژاد در اوایل قرن بیستم، در صومعه نوتردام دو لاک در اوکا، کبک توسط برادر ویلفرید چاتلین، که یک راهب کشاورز بود، توسعه یافت. این نژاد در برابر سرما بسیار مقاوم و برای تولید تخم‌مرغ و گوشت مناسب است.

آقای چاتلین در سال ۱۹۰۷ باهدف ایجاد یک نژاد مرغ بومی که به آب‌وهوای کانادا و نیازهای تولیدی آن سازگار باشد، شروع به پرورش این نژاد کرد. او با تلقیح مصنوعی مرغ‌های کورنیش، لگهورن سفید، رود آیلند رد، پلیموث راک سفید نژاد سفید چانتکلر را به دست آورد. این نژاد مرغ در سال ۱۹۲۱ به استاندارد انجمن طیور آمریکا پذیرفته شد. در سال ۱۹۱۸، این نژاد مرغ بومی به‌صورت عمومی معرفی شد. تا به امروز، شانتکلر یکی از دو نژاد طیور کانادایی است.

در سال ۱۹۷۹، خبر از انقراض نژاد مرغ شانتکلر منتشر شد و آخرین خروس این نژاد در دانشکده حیوانات و طیور دانشگاه ساسکاچوان درگذشت. اما با وجود ناپدیدشدن این نژاد در موسسات و مرغداری‌های تجاری، این نژاد همچنان توسط چند مزرعه کوچک حفظ شده بود. خوشبختانه در قرن بیست و یکم، این نژاد هنوز باقی‌مانده است و پرورش داده می‌شود، اما توسط انجمن نگهداری از نژادهای زنده آمریکا به‌عنوان یک نژاد در معرض خطر طبقه‌بندی شده است.

مرغ شانتکلر یک مرغ بزرگ است، که خروس‌ها حدود 4.1 کیلوگرم و مرغ‌ها حدود 2.9 تا 3.4 کیلوگرم وزن دارند. آنها پوست و منقارزرد دارند و تخم‌های قهوه‌ای می‌گذارند. این نژاد به دلیل تاج و ریش‌های بالشی کوچک و استثنایی خود شناخته می‌شود که به آنها کمک می‌کند در برابر هوای سرد مقاومت کنند.

مرغ شانتکلر یک نژاد دومنظوره است، به این معنی که برای هر دو گوشت و تخم‌مرغ پرورش داده می‌شود. آنها تخم‌گذاران خوبی هستند و تا 220 تخم قهوه‌ای در سال می‌گذارند.

مرغ دلاور(Delaware Chicken)

مرغ برتر، مرغ‌ دلاور!

مرغ دلاور یک نژاد مرغ است که در ایالت دلاور آمریکا به وجود آمده است. این مرغ بومی در گذشته از اهمیت زیادی برای صنعت مرغداری آمریکا برخوردار بود، اما امروزه در معرض خطر انقراض قرار دارد. این نژاد عمدتاً برای تولید گوشت مناسب است، اما تخم‌گذاری مناسبی هم دارد.

در دهه ۱۹۴۰، مردی به نام جورج الیس از این پرنده‌ها استفاده کرد و شروع به کار با آن‌ها کرد. او پرنده‌ای می‌خواست که تولید تخم‌مرغ خود را حفظ کند، اما تولید گوشت را هم افزایش دهد.

وزن خروس‌های این نژاد حدود ۳.۹ کیلوگرم و وزن مرغ‌ها حدود ۲.۹ کیلوگرم است. همچنین یک نوع کوچک‌تر از این نژاد به نام بانتام وجود دارد که وزن خروس‌های آن ۹۰۰ گرم و وزن مرغ‌های آن ۸۰۰ گرم است.

مرغ دلاور پرورش پذیر است و به سرعت رشد می‌کند. این نژاد مرغ‌ تخم‌گذاران خوبی هستند و در شرایط ایده آل در هفته 4 تخم قهوه ایی بزرگ می‌گذراند.

در سال ۲۰۰0، این نژاد به حدی کم شد که توسط انجمن طیور آمریکا از لیست نژادهای استاندارد حذف شد. در سال ۲۰۰۹، این نژاد دوباره به لیست اضافه شد و تلاش‌هایی برای بازسازی و حفظ آن انجام شد. امروزه، مرغ دلاور یکی از نژادهای کمیاب و در معرض خطر است که توسط سازمان حفاظت از نژادهای تحت تهدید (ALBC) به عنوان یک نژاد با وضعیت حفاظتی بحرانی طبقه‌بندی شده است. برخی از مزارع و سازمان‌ها همچنان در حال پرورش و ترویج این نژاد هستند و امیدوارند که آینده‌ای روشن‌تر برای آن فراهم کنند.

مرغ جاوا (Java Chicken)

گنجینه‌ای از گذشته آمریکا در عالم پرورش طیور

مرغ جاوا یک نژاد مرغ آمریکایی است که اجدادی ناشناخته‌ایی از آسیا دارد. تاریخ مرغ جاوا در آمریکا به اوایل قرن نوزدهم باز می‌گردد. این نژاد یکی از اولین نژادهای پرنده‌ای بود که در ایالات متحده پرورش یافت. ریشه‌های آن به جاوای، اندونزی برمی‌گردد و در اوایل ۱۸۰۰ میلادی به آمریکا وارد شد.

مرغ جاوا یک مرغ با اندازه متوسط رو به بزرگ است که وزن خروس آن حدود 4.3 کیلوگرم و وزن مرغ آن حدود 3.4 کیلوگرم است. پرهای این مرغ به رنگ های مختلفی مانند سیاه، سفید، سیاه و سفید دیده می شود. مرغ جاوا دارای یک تاج بزرگ و پرپشت است که در بالای سر آن قرار دارد. این مرغ همچنین دارای یک دم بلند و پرپشت است.

مرغ جاوا یک نژاد همه کاره است که برای تخم گذاری و تولید گوشت مناسب است.این نژاد مرغ بومی سالانه حدود 200 تخم قهوه ایی می‌گذارد.

مرغ جاوا یک نژاد مقاوم است که به خوبی در شرایط مختلف آب و هوایی سازگار می‌شود. آنها همچنین نسبتاً به مراقبت کمتری احتیاج دارند.

اگرچه مرغ جاوا اکنون در حوزه پرورش مرغ‌ تجاری جایی ندارد، اما هنوز جایگاه ویژه‌ای در دل علاقمندان به نژادهای قدیمی دارد. تعداد زیادی از پرورش‌دهندگان و مرغداران متعهد این پرندگان را پرورش می‌دهند و حفاظت از ژنتیک منحصر به فرد و اهمیت تاریخی آنها را تضمین می‌کنند.

مرغ غول پیکر جرسی جاینت (Jersey Giant)

یک نژاد مرغ غول‌پیکر

مرغ غول پیکر جرسی جاینت (Jersey Giant) یک نژاد مرغ سنگین وزن از مرغ بومی است که در ایالات متحده آمریکا پرورش داده شده است. این نژاد در سال 1879 توسط جان آر. توماس در برلینگتون نیوجرسی پرورش داده شد و در سال 1883 توسط انجمن پرورش دهندگان مرغ آمریکا (APA) به رسمیت شناخته شد.

مرغ جرسی جاینت یک نژاد دو منظوره است که برای تولید گوشت و تخم‌مرغ پرورش داده می‌شود. این نژاد دارای رشد سریع و توانایی بالایی در وزن گرفتن است. وزن خروس این نژاد بین 5.5 تا 6 کیلوگرم و وزن مرغ آن بین 5 تا 5.5 کیلوگرم است. قد خروس جرسی جاینت بین 55 تا 60 سانتی‌متر و قد مرغ آن بین 45 تا 50 سانتی‌متر است.

زمانی که از تولید تخم مرغ صحبت می‌کنیم، مرغان جرسی نیز به هیچ وجه عملکرد بدی ندارند. در مقایسه با سایر نژادهای سنگین، آنها به طور نسبی تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود 150 الی 200 تخم مرغ بزرگ قهوه‌ای رنگ تولید می‌کنند. این امر آنها را به انتخاب بسیار مهمی برای مرغداران تبدیل می‌کند

مرغ جرسی جاینت یک نژاد نسبتاً مقاوم است که به مراقبت زیادی نیاز ندارد. این نژاد می تواند در آب و هوای سرد و گرم دوام بیاورد.

مرغ مارانز (Marans Chicken )

لذتی فرانسوی

مرغ مارانز یک نژاد مرغ دو منظوره فرانسوی است که هم برای گوشت و هم برای تخم‌گذاری پرورش می‌یابد. این نژاد در شهر بندری مارانز در بخش Charente-Maritime، در منطقه Nouvelle-Aquitaine در جنوب غربی فرانسه به وجود آمد.

مرغ مارانز در دو گونه بزرگ و بانتام وجود دارد. وزن خروس بزرگ مارانز تا ۴ کیلوگرم و وزن مرغ بزرگ مارانز تا ۳ کیلوگرم می‌رسد. وزن خروس بانتام مارانز تا ۱ کیلوگرم و وزن مرغ بانتام مارانز تا ۸۰۰ گرم می‌رسد.

این نژاد مرغ بومی در رنگ‌های مختلفی وجود دارد، از جمله سیاه، سفید، گندمی، نقره‌ای و سفید راه‌راه، طلایی و نقره‌ای راه‌راه، مسی و مشکی، نقره‌ای و مشکی، آبی و مسی، قهوه‌ای دم سیاه و آبی آسمانی پرورش داده می‌شود.

یکی از دلایل اصلی محبوبیت مرغان ماران، توانایی استثنایی آن‌ها در تخم‌گذاری است. اگر به دنبال یک نژاد مرغ هستید که سالانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ تخم با رنگ مشکی قهوه‌ای تیره تولید کند، نژاد ماران گزینه‌ی ایده‌آلی برای شما است. تخم‌های آن‌ها به خاطر رنگ منحصربه‌فرد و طعم لذیذشان توسط آشپزان و علاقمندان به تخم‌مرغ بسیار مورد تقاضا هستند.

این مرغ به عنوان نماد کیفیت و ویژگی‌های منحصربه‌فرد در دنیای پرورش مرغ شناخته می‌شوند.

مرغ گردن لخت (Naked Neck Chiken)

 یک نژاد منحصربه‌فرد در مرغداری

مرغ گردن لخت یک نژاد مرغ بومی است که به طور طبیعی فاقد پر در ناحیه گردن است. این نژاد بومی در منطقه ترانسیلوانیا که در حال حاضر رومانی است به وجود آمده است.

این نژاد همچنین Turken نیز نامیده می‌شود. نام "ترکن" از یک ایده اشتباه گرفته شده است و برخی معتقد هستند که این پرنده ترکیبی از تلفیق مرغ و بوقلمون خانگی است.

مرغ گردن لخت در اندازه‌های مختلفی وجود دارد، اما معمولاً وزن آن بین ۲.۵ تا ۳.۷ کیلوگرم است. این مرغ‌ها به‌طورکلی پرهای نرم و ضخیمی در قسمت‌های بالای بدن خود دارند، اما ناحیه گردن و تاج آن‌ها فاقد پر است.

مرغ گردن لخت به‌عنوان مرغ دومنظوره شناخته می‌شود. آنها برای تولید گوشت و تخم‌مرغ باارزش هستند. با وجود ظاهر عجیبشان، این مرغان تعداد مناسبی تخم قهوه‌ای می‌گذارند و گوشت خوشمزه‌ای دارند که آنها را به یک انتخاب مناسب برای مرغداران تبدیل کرده است.

این پرندگان مقاومت قابل‌توجهی در برابر انواع بیماری‌های مرغی دارند که باعث می‌شود نیاز کمتری به دامپزشک داشته باشند. توانایی آنها در تحمل شرایط دشوار، از آنها یک گزینهٔ مناسب با کمترین نیاز به مراقبت‌های پزشکی می‌سازد.

مرغ اورپینگتون (Orpington Chicken)

مرغ اورپینگتون (Orpington chicken) یک نژاد مرغ بریتانیایی است که در اواخر قرن نوزدهم توسط ویلیام کوک از اورپینگتون، در جنوب شرقی انگلستان پرورش داده شد. این نژاد یک نژاد دومنظوره است که برای تخم‌مرغ و گوشت پرورش داده می‌شود

زمانی که به نژادهای گوشتی و تخم‌گذار چندمنظوره فکر می‌کنیم، نژاد اورپینگتون به‌عنوان یک گزینه محبوب جلوه می‌کند. اگرچه این نژاد مرغ به دلیل توانایی در تولید گوشت معروف است، اما به عشاق طیور خانگی ویژگی‌های بهتری نیز ارائه می‌دهد. پرندگان اورپینگتون با تولید سالانه تقریباً ۲۰۰ تخم‌مرغ قهوه‌ای، یک گزینه عالی برای پرورش در خانه هستند.

یکی از ویژگی‌های چشمگیر نژاد اورپینگتون، تنوع گسترده رنگی آن است. این پرندگان از سیاه کلاسیک تا سفید خالص، رنگ طلایی و خاکستری وجود دارند. این تنوع جذابیت بصری به گله شما می‌دهد.

به دلیل توانایی چندمنظوره‌اش، نژاد اورپینگتون گزینهٔ ایده‌آلی برای پرورش در خانه است. برای کسانی که به دنبال تولید تخم‌مرغ تازه و گوشت لذیذ هستند، این نژاد مناسب است. طبیعت ملایم آنها باعث می‌شود که با سایر مرغان و حیوانات همخوانی داشته باشند.

مرغ پلیموت راک (Plymouth Rock Chicken)

مرغ پلیموت راک یک نژاد مرغ آمریکایی است که برای اولین‌بار در قرن نوزدهم در ماساچوست ظاهر شد. این مرغ بومی دومنظوره است که هم برای گوشت و هم برای تخم‌های قهوه‌ای‌اش پرورش داده می‌شود است.

مرغ‌های پلیموت راک در انواع رنگ‌های مختلف از جمله سیاه، سفید، نقره‌ای، طلایی، آبی و کبکی یافت می‌شوند. آنها پرندگانی سنگین‌وزن هستند که وزن مرغ‌ها به طور متوسط 3 تا 4 کیلوگرم و خروس‌ها به طور متوسط 4.5 تا 5.5 کیلوگرم است.

مرغ‌های پلیموت راک پرندگانی مقاوم هستند که در برابر سرما و بیماری‌ها مقاوم هستند. آنها همچنین پرندگانی آرام و مطیع هستند که به‌راحتی مدیریت می‌شوند.

مرغ‌های پلیموت راک تخم‌گذاران خوبی هستند که سالانه حدود 200 تخم می‌گذارند. تخم‌های آنها بزرگ و قهوه‌ای‌رنگ هستند.

مرغ‌های پلیموت راک پرندگانی محبوب برای پرورش در مزارع خانگی هستند.

مرغ رود آیلند قرمز (Rhode Island Red Chicken

تحول در دنیای پرورش مرغ با نژاد مقاوم رود آیلند قرمز

مرغ رود آیلند قرمز یک نژاد مرغ بومی آمریکایی است که در اواخر قرن نوزدهم در ایالت رود آیلند و ماساچوست توسعه یافت. این نژاد به دلیل رنگ قرمز مایل به قهوه‌ای پرها، تخم‌گذاری بالا، و مقاومت در برابر بیماری‌ها شناخته شده است.

مرغ‌های رود آیلند قرمز دارای پرهای قرمز مایل به قهوه‌ای هستند که در قسمت سینه و پشت تیره‌تر هستند. آنها دارای دم و بال‌هایی با پرهای سیاه هستند. خروس‌ها دارای ریش و سبیل هستند.

مرغ‌های رود آیلند قرمز دارای اندازه متوسط هستند. وزن مرغ‌ها حدود 2.9 کیلوگرم و وزن خروس‌ها حدود 3.9 کیلوگرم است.

مرغ‌های رود آیلند قرمز تخم‌گذاران خوبی هستند. آنها به طور متوسط سالانه 260 تا 280 تخم می‌گذارند. تخم‌های آنها قهوه‌ای‌رنگ هستند و وزن آنها حدود 60 گرم است.

رود آیلند قرمز گوشت با کیفیتی دارند. گوشت آنها طعم خوبی دارد و به‌راحتی پخته می‌شود.

این مرغ بومی به مراقبت نسبتاً کمی نیاز دارند. آنها می‌توانند در فضای باز یا داخل قفس نگهداری شوند. آنها به یک فضای محافظت شده برای خوابیدن و لانه‌سازی نیاز دارند.

مرغ اسپکلدی (Speckledy Chicken)

 ترکیبی از زیبایی و عملکرد عالی در دنیای مرغداری

در دنیای مرغداری، مرغ اسپکلدی یک شگفتی مدرن است که از ترکیب خروس رود آیلند قرمز و مرغ ماران به وجود آمده است. با بدن نحیف و پرهای نرم و لطیف خود، این پرنده جذابیت زیادی دارد. اما جذابیت این نژاد مرغ صرفاً به‌ظاهر محدود نمی‌شود مرغ اسپکلدی همچنین در زمینه تخم‌گذاری عملکرد برجسته‌ای دارد.

ویژگی کلیدی اسپکلدی پرهای آن است که با نقاط و نشانه‌های تیره و روشن در سراسر بدنش پخش شده‌اند و یک الگوی دیداری جذاب ایجاد می‌کنند.

یکی از دلایل اصلی انتخاب بسیاری از مرغداران برای پرورش مرغ اسپکلدی، عملکرد برجسته آن در تخم‌گذاری است و سالانه تقریباً 250 تا 275 تخم قهوه‌ای تولید می‌کند. ظاهر متناسب تخم‌های اسپکلدی با پرهای چشم‌نواز پرنده، آن‌ها را هم خوشمزه و هم ظاهری زیبا می‌کند. اگر به دنبال یک منبع قابل‌اعتماد برای تخم‌های تازه باکیفیت بالا هستید، مرغ اسپکلدی انتخاب مناسبی برای شماست.

تخم‌های مرغ اسپکلدی به دلیل پوسته‌های مقاوم خود نه‌تنها زیبا هستند؛ بلکه برای محافظت از محتوای حساس درون تخم ساخته شده‌اند. این مقاومت یک مزیت بزرگ برای مرغداران خانگی و تولیدکنندگان تخم‌مرغ تجاری است چرا که خطر شکستگی در هنگام حمل‌ونقل را کاهش می‌دهد.

مرغ ساسکس (Sussex Chicken)

 یک نژاد چندمنظوره برای گوشت و تخم‌مرغ

مرغ ساسکس یک نژاد مرغ دومنظوره بریتانیایی است که هم برای گوشت و هم برای تخم‌مرغ پرورش می‌یابد. این نژاد از شهر تاریخی ساسکس در جنوب شرقی انگلیس سرچشمه می‌گیرد و یکی از قدیمی‌ترین نژادهای مرغ انگلیسی است.

مرغ ساسکس دارای بدنی بزرگ و استخوانی قوی است. پرهای آنها ضخیم و پرحجم است و به رنگ‌های مختلفی از جمله سفید، سیاه، طلایی، نقره‌ای، قهوه‌ای، خاردار و تاج‌دار وجود دارد.

مرغ ساسکس یک نژاد آرام و اهلی است که به‌راحتی اهلی می‌شود. آنها تخم‌گذاران خوبی هستند و در سال حدود 180 تا 200 تخم می‌گذارند. تخم‌های آنها به رنگ سفید یا قهوه‌ای روشن است.

مرغ ساسکس همچنین یک نژاد گوشتی خوب است. گوشت آنها خوشمزه و آبدار است.

مرغ ساسکس در سراسر جهان‌پرورش داده می‌شود و یکی از محبوب‌ترین نژادهای مرغ در جهان است.

در ایران نیز مرغ ساسکس پرورش داده می‌شود و از محبوبیت خاصی برخوردار است.

مرغ ولسامر (Welsummer Chicken)

مرغ ولسامر یک نژاد خاص از مرغ است که در هلند به وجود آمده است. این مرغ در روستای کوچک ولسام، در شرق هلند، پرورش‌یافته است. این نژاد در ابتدای قرن بیستم از تلفیق مرغ‌های محلی با منشأ مختلف از نژادهای رود آیلند رد، بارنولدر، لگهورن و کوچین ساخته شده است.

هدف از ایجاد این نژاد، تولید یک مرغ دومنظوره بود که هم گوشت و هم تعداد مناسبی تخم‌مرغ بدهد. نتیجه یک مرغ اندازه متوسط بود که هم برای تخم‌مرغ و هم برای گوشت قابل‌استفاده بود. این نژاد در سال 1921 در کنگره جهانی طیور معرفی شد و به‌سرعت در اروپا، انگلستان، و در نهایت آمریکا محبوب شد.

این مرغ بومی سالانه ۲۵۰ - ۱۶۰ تخم قهوه‌ای تیره می‌گذارند. جنسیت جوجه‌های این نژاد بلافاصله بعد از جوجه‌کشی قابل‌تشخیص است. این مرغ‌ها پرندگان بسیار آرام، دوست‌داشتنی و مهربانی هستند که به‌خوبی با گله‌های موجود در حیاط‌خلوت شهری و روستایی سازگار می‌شوند. آن‌ها علاقه زیادی به علوفه و کاوش در باغ و حیاط‌دارند.

این نژاد در فصل زمستان تمایل زیادی به تخم‌گذاری ندارند و فصل بهار را برای جفت‌گیری و تخم‌گذاری ترجیح می‌دهند.

مرغ ویندوت (Wyandotte chicken)

مرغ ویندوت یک نژاد مرغ امریکایی از مرغ است که در دهه ۱۸۷۰ میلادی توسعه یافت. این نام از قبیله بومی ویندوت آمریکا گرفته شده است. مرغ ویندوت یک نژاد دومنظوره است که برای تخم‌گذاری و گوشت پرورش داده می‌شود. این نژاد در نمایشگاه‌های مرغداری محبوب است و رنگ‌های مختلفی دارد. اصلی‌ترین رنگ آن نقره‌ای با خط‌های سیاه است که اولین‌بار در استاندارد زیبایی مرغداران آمریکا در سال ۱۸۸۳ شناخته شد. قبلاً به این نژاد سبرایت آمریکایی هم گفته می‌شد.

مرغ ویندوت یک مرغ بومی نسبتاً بزرگ است که وزن بالغان آن بین ۲.۷ تا ۴ کیلوگرم است.

مرغ ویندوت سالانه حدود 200 تخم قهوه‌ای می‌گذارد. تخم‌های این مرغ به طور متوسط 55 گرم وزن دارند. مرغ ویندوت پرنده‌ای مقاوم است که می‌تواند در شرایط مختلف آب‌وهوایی پرورش یابد. این مرغ نسبت به بیماری‌ها نیز مقاوم است.

مرغ ویندوت یک نژاد مرغ بومی محبوب است که به دلیل تخم‌گذاری خوب، گوشت خوشمزه و ظاهر زیبا موردتوجه قرار گرفته است. این مرغ برای پرورش در مزارع خانگی و صنعتی مناسب است.

 

مرغ آراکانا به‌عنوان نماینده اصیل قاره آمریکا شناخته می‌شود. آراکانا یکی از نژادهای نادر مرغ است که زادگاه آن کشور شیلی است. این نژاد مرغ از منطقه آراوکانیا در شیلی نام‌گرفته شده که محل اصلی شکل‌گیری آن است.

این نژاد مرغ به دلیل ویژگی‌های ظاهری منحصربه‌فرد خود، از جمله دم بدون پر، گوش‌های بزرگ و ریش مانند و تخم‌های آبی‌رنگ، موردتوجه بسیاری از افراد قرار گرفته است.

مرغ آراکانا، توانایی بی‌نظیری در تخم‌گذاری دارد. این مرغ‌ها هر هفته به طور پیوسته سه تخم‌مرغ آبی زیبا تولید می‌کنند که این ویژگی آنها را در میان علاقه‌مندان مرغ‌ها محبوب کرده است. این تولید فراوان تخم‌مرغ، وضعیت آنها را به‌عنوان نژادی دومنظوره محبوب تثبیت کرده است.

یکی دیگر از ویژگی‌های قابل‌تحسین نژاد آراکانا، مقاومت قابل‌توجه آنها در برابر هوای سرد است. این مرغ‌ها توانایی برخورد با شرایط زمستانی سخت را دارند که این امر آنها را به گزینهٔ عالی برای مناطق با اقلیم‌های سرد تبدیل کرده است. توانایی آنها در برابر آب‌وهوای نامساعد نمادی از تطابق و قوی‌بودن آنهاست.

این مرغ بومی در رنگ‌های سیاه، قرمز، نقره‌ای، سفید و زرد وجود دارد. رنگ‌های تیره‌تر این مرغ ممکن است پای سیاه یا آبی داشته باشند.

مرغ لگبار (Legbar Chicken )

مرغ لگبار یک نژاد مرغ خاص و نادر است که در انگلستان در اوایل قرن بیستم توسط دو ژنتیست به نام‌های رجینالد کراندال پانت و مایکل پیز در دانشگاه کمبریج ایجاد شد. این نژاد از تلاقی مرغ‌های پلیموث راک و مرغ‌های لگهورن قهوه‌ای به دست آمد. بعداً با تلاقی این نژاد با مرغ‌های آراکانا، نژاد کرم لگبار شکل گرفت که دارای تاج و تخم‌مرغ‌های آبی یا سبز است.

مرغ لگبار یک نژاد مرغ بومی تخم‌گذار است که به دلیل رنگ تخم‌های آبی روشن یا سبز کم‌رنگش شناخته می‌شود.

مرغ لگبار دارای پرهای کرمی و خاکستری است. تاج و گوشواره‌های این مرغ نیز به رنگ کرمی است. جوجه‌های لگبار از همان ابتدای تولد قابل‌تشخیص هستند. جوجه‌های نر دارای تاج و گوشواره‌های تیره‌تر هستند، درحالی‌که جوجه‌های ماده دارای تاج و گوشواره‌های روشن‌تر هستند.

مرغ لگبار یک مرغ سبک‌وزن است که خروس‌ها حدود ۳.۴ کیلوگرم و مرغ‌ها حدود ۲.۷ کیلوگرم وزن دارند.

این مرغ بومی سالانه حدود ۱۶۰ تا ۲۰۰ تخم تولید می‌کند. تخم‌های این مرغ به طور متوسط ۵۵ تا ۶۰ گرم وزن دارند.

ویژگی دیگری که این مرغ لگبار را متمایز می‌کند، مقاومت فوق‌العاده آن‌ها در برابر شرایط آب‌وهوای سرد است. آن‌ها برای تحمل اقلیم‌های سرد پرورش داده شده‌اند. این مرغ به فضای زیادی برای حرکت نیاز ندارد و مناسب نگهداری در خانه است.

مرغ آمراکانا (Ameraucana)

مرغ آمراکانا یک نژاد مرغ زینتی است که تخم‌هایی به رنگ آبی می‌گذارد. این نژاد از تلقیح مصنوعی نژادهای مختلف مانند آراکانا، لگهورن و کوخین به وجود آمده است. این نژاد در سال ۱۹۷۶ به‌عنوان یک نژاد جدید توسط انجمن مرغداران آمریکا شناخته شد.

مرغ آمراکانا دارای چندین رنگ پر است که شامل سفید، سیاه، قرمز، خاکستری، زرد و مشکی - قرمز می‌شود. این نژاد دارای بال‌های بزرگ و پرواز قوی است. وزن خروس‌های این نژاد حدود ۲/۲۵ کیلوگرم و وزن مرغ‌های آن حدود ۱/۱۷ کیلوگرم است.

مرغ آمراکانا یک نژاد باشخصیت دوستانه و باهوش است. این نژاد به‌راحتی با انسان‌ها و حیوانات دیگر ارتباط برقرار می‌کند. این نژاد همچنین دارای صدای خفه و کم است که مناسب برای نگهداری در شهر است. این نژاد در فصول سرد هم تخم‌گذاری خود را ادامه می‌دهد. متوسط تخم‌گذاری این نژاد در سال حدود ۲۵۰ عدد است.

مرغ آمراکانا در ایران نیز پرورش داده می‌شود. این نژاد به دلیل تخم‌های آبی‌رنگ خود موردتوجه بسیاری از پرورش‌دهندگان قرار گرفته است. این تخم‌های آبی‌رنگ به‌عنوان یکی از انواع تخم‌مرغ‌های خاص در بازار جلب‌توجه کرده و محبوبیت مرغ آمراکانا را افزایش داده است.

مرغ استر اگر (Easter Egger)

یک تولیدکننده تخم متمایز و باوقار

مرغ استراگر (Easter Egger) یک نژاد مرغ ترکیبی است که در ۱۹۷۰ در ایالات متحده آمریکا ایجاد شد. این نژاد از تلاقی مرغ‌های آمریکانا و اورپینگتون به وجود آمده است و به‌عنوان یک نژاد خاص شناخته نمی‌شود.

این نژاد برای تولید تخم‌مرغ پرورش داده می‌شود و تخم‌های آن می‌تواند در رنگ‌های متنوعی از جمله آبی، سبز، قهوه‌ای و صورتی باشد.

مرغ‌های استراگر جثه‌ای متوسط دارند و وزن آنها بین ۲ تا ۳ کیلوگرم است. آنها پرهای نرم و متراکم دارند که آنها را در برابر سرما محافظت می‌کند.

مرغ‌های استراگر تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه می‌توانند حدود ۲۸۰ تخم‌مرغ تولید کنند. تخم‌های آنها معمولاً بزرگ و خوش‌طعم هستند. وزن جنس نر این نژاد حدود ۲٫۵ کیلوگرم و جنس ماده حدود ۲ کیلوگرم است. تخم‌مرغ‌های این نژاد به طور متوسط حدود ۵۰ گرم وزن دارند.

علاوه بر این، مرغ استر اگر ویژگی‌های رفتاری استثنایی دارد. آنها از ویژگی مقاومت در برابر سرما برخوردارند و از طبیعتی سازگار با دمای پایین بهره‌مند هستند. این ویژگی‌ها باعث می‌شوند تا نگهداری از آنها آسان باشد.

مرغ ایس بار (Silverudd Blue Chicken)

مقاوم، هوشمند، و بی‌نظیر در زیبایی

در دنیای مرغ‌ها، یک نژاد بی‌نظیر به‌عنوان شاهکاری از خلاقیت وجود دارد و آن چیزی نیست جز مرغ ایس بار

مرغ ایس بار برای اولین‌بار توسط مارتین سیلورود در جنوب سوئد توسعه یافت. این نژاد تلفیق مرغ‌های نیوهمپشایر و رودآیلند قرمز به وجود آمده بود.

زمانی که سیلورود در سال ۱۹۸۶ درگذشت، هنوز توسعه این نژاد تکمیل نشده بود، بنابراین نمونه‌های متفاوت این نژاد در ابتدا با چندین نام از جمله ایس‌بار، ایس‌بار آبی و تخم‌گذار آبی سوئدی شناخته می‌شد، اما در سال ۲۰۱۶ این نژاد به 'سیلورود بلو' تغییر نام داد.

این نژاد تنها نژاد تک شانه است که سالانه حدود ۲5۰ تخم سبزرنگ می‌گذارد. هوشیاری زیاد این پرنده نسبت به حمله شکارچیان باعث شده است که مکان امنی را برای خود و سایر پرندگان گله ایجاد کنند.

نژاد مرغ ایس‌بار، دارای سه‌رنگ بر اساس فراوانی ژن ترکیبی است: سیاه، آبی و سفید است. مرغ‌های سیاه به‌صورت جوجه سیاه متولد می‌شوند با برخی نواحی کم‌رنگ، مرغ‌های آبی به‌صورت جوجه خاکستری متولد می‌شوند و مرغ‌های سفید به‌صورت جوجه زرد متولد می‌شوند.

آنچه مرغ ایس‌بار را متمایز می‌سازد، نه‌تنها قدرت تخم‌گذاری فراوان آن است، بلکه مقاومت بی‌نظیر آن در برابر آب‌وهوای سرد است.

مرغ اولیو اگر (Olive Egger Chicken)

 جهان جذاب مرغ اولیو اگر

اگر به جهان مرغ‌ها و رنگ‌های شگفت‌انگیز تخم‌مرغ‌هایشان علاقه‌مندید، پس ممکن است مرغ‌های الیو اگر توجه شما را جلب کنند.

مرغ اولیو اگر یک نژاد ترکیبی است که در اوایل دهه 1980 در ایالات متحده آمریکا ایجاد شد. داستان مرغ اولیو اگر، حاصل تلاقی دو نژاد مختلف که یکی تخم‌های قهوه‌ای می‌کند، مانند نژاد رود آیلند رد، و نژاد دیگر که از تخم‌های آبی می‌کند، مانند نژاد آمریکانا یا آراوکانا است.
این ترکیب منحصربه‌فرد باعث می‌شود که این نژاد تخم‌هایی به رنگ زیتونی بسیار زیبا تخم‌گذاری کنند، به همین دلیل نیز نام "مرغ اولیو اگر" به آنها داده شده است.

از ویژگی‌های رفتاری برجسته مرغ اولیو اگر می‌توان به مقاومت بالا، کنجکاوی زیاد، فعال‌بودن و سازگاری زیاد آن اشاره کرد. این مرغ‌ها به‌خوبی در شرایط مختلف آب‌وهوایی سازگار می‌شوند و در برابر بیماری‌ها نیز مقاوم هستند.

تخم‌مرغ مرغ اولیو اگر به رنگ سبز است و اندازه آن متوسط است. وزن تخم‌مرغ این نژاد بین 50 تا 60 گرم است. شکل ظاهری مرغ اولیو اگر بر اساس نژاد والدین متفاوت است. به‌طورکلی، این مرغ‌ها دارای بدنی متوسط و پرهای متنوعی هستند.

مرغ اولیو اگر یک نژاد مرغ بومی محبوب برای پرورش در خانه است. این مرغ‌ها تخم‌گذاران خوبی هستند و به‌خوبی با حیوانات خانگی دیگر سازگار می‌شوند.

 

مرغ آنکونا (Ancona Chicken)

مرغ آنکونا یک نژاد مرغ است که منشأ آن در منطقه مارچز ایتالیا است، اما به نوع کنونی خود عمدتاً در قرن نوزدهم در انگلستان پرورش داده شد و در سال 1910 در ایالات متحده نیز موردتوجه قرار گرفت.

مرغ آنکونا یک نژاد مرغ تخم‌گذار سفید است، وزن مرغ آن بین 2.5 تا 3 کیلوگرم و وزن خروس آن بین 3 تا 3.5 کیلوگرم است. این نژاد به طور متوسط سالانه 220 تخم‌مرغ سفید تولید می‌کند.

مرغ آنکونا یک نژاد آرام و سازگار است که به‌خوبی با شرایط مختلف سازگار می‌شود. این نژاد برای پرورش در مزارع خانگی و به‌عنوان مرغ تخم‌گذار مناسب است.

مرغ آنکونا یک نژاد نسبتاً کم‌توقع است و به مراقبت زیادی نیاز ندارد. بااین‌حال، برای تولید تخم‌مرغ بالا، باید به مرغ‌ها فضای کافی برای جوجه‌کشی داده شود. همچنین، مرغ‌های آناکنا نسبت به سرما حساس هستند و باید در مناطق گرمسیری یا نیمه‌گرمسیری نگهداری شوند.

مرغ‌های آناکونا به یک رژیم غذایی متعادل نیاز دارند که حاوی پروتئین، کربوهیدرات، چربی، ویتامین‌ها و مواد معدنی باشد. می‌توانید از دان مخصوص مرغ‌های تخم‌گذار برای تغذیه مرغ‌های آناکنا استفاده کنید. همچنین، می‌توانید به مرغ‌ها سبزی‌های تازه و میوه‌های خرد شده نیز بدهید.

مرغ آندلسی (Andalusian Chicken)

مرغ آندلسی که به نام مرغ آبی اندلس نیز شناخته می‌شود، یک نژاد مرغ بومی اندلس، در جنوب غربی اسپانیا است. این نژاد در بسیاری از مناطق روستایی کوردوبا و سویا پرورش داده شده است، به‌ویژه در منطقه اوتررا که قلب این نژاد در نظر گرفته می‌شود، متمرکز شده است.

مرغ اندلسی یک مرغ زیبا است. این نژاد به دلیل پرهای آبی و سفیدش شناخته می‌شود و در بدن این نژاد ترکیبی از پرهای آبی، مشکی و حتی سفید وجود دارد.

این مرغ یک مرغ سبک و کوچک است که بسیار فعال است. خروس‌ها حدود ۳ کیلوگرم و مرغ‌ها حدود ۲.۲ کیلوگرم وزن دارند.

مرغ آندلسی یک نژاد دومنظوره است که هم برای تولید گوشت و هم برای تولید تخم پرورش داده می‌شود. این مرغ توانایی تخم‌گذاری ساله 140 تخم‌مرغ را دارد.

مرغ آندلسی یک نژاد مقاوم و سازگار است که می‌تواند در آب‌وهوای گرم و سرد زندگی کند. این نژاد همچنین به‌خوبی با سایر حیوانات خانگی سازگار می‌شود. مرغ آندلسی در ایران نیز پرورش داده می‌شود و به دلیل زیبایی و دوام آن از محبوبیت خاصی برخوردار است.

غذای اصلی مرغ آندلسی باید دانه‌های غلات مانند گندم، ذرت و جو باشد. همچنین می‌توان از سبزیجات، میوه‌ها و مکمل‌های غذایی نیز برای تغذیه این پرندگان استفاده کرد.

مرغ براکل (Braeckel Chicken)

 مرغ براکل یک نژاد مرغ بومی بلژیکی است. این نژاد در قرن 18 میلادی توسعه یافت و به‌سرعت به یکی از محبوب‌ترین نژادهای مرغ در بلژیک تبدیل شد.

مرغ براکل یک نژاد دومنظوره است که هم برای تخم‌گذاری و هم برای گوشت پرورش داده می‌شود. وزن مرغ براکل بالغ بین 4 تا 5 کیلوگرم و وزن خروس براکل بالغ بین 4.5 تا 5.5 کیلوگرم است.

مرغ براکل دارای پرهای سیاه‌وسفید راه‌راه است. این پرها به‌صورت نوارهایی به عرض 2 تا 3 سانتی‌متر روی بدن مرغ قرار گرفته‌اند. مرغ براکل دارای سر کوچک و گرد، منقارزرد، چشمان قهوه‌ای تیره و پاهای زرد است.

براکل یک نژاد مقاوم و سازگار است که می‌تواند در طیف وسیعی از شرایط آب‌وهوایی پرورش داده شود. این نژاد همچنین یک نژاد آرام و صلح‌آمیز است که به‌خوبی با سایر پرندگان سازگار می‌شود.

مرغ براکل سالانه حدود 150 تا 200 تخم سفید تولید می‌کند. تخم‌مرغ‌های براکل دارای پوسته‌ای ضخیم و محکم هستند که آنها را در برابر آسیب محافظت می‌کند و یک نژاد محبوب برای پرورش خانگی است. این نژاد برای تخم‌گذاری و گوشت مناسب است و همچنین یک نژاد مقاوم و سازگار است.

مرغ گورنای (Gournay Chicken)

مرغ گورنای یک نژاد مرغ کمیاب است که از منطقه نورماندی در شمال غربی فرانسه منشأ گرفته است. این نژاد به‌خاطر گوشت لطیف و خوشمزه خود و همچنین پرهای خال‌دار سیاه‌وسفید منحصربه‌فرد خود شناخته می‌شود.

مرغ‌های گورنای نسبتاً کوچک هستند، وزن خروس‌ها تا ۳ کیلوگرم و مرغ‌ها تا ۲ کیلوگرم. آنها بدنی گرد، سر کوچک و سینه‌ای توسعه‌یافته دارند. بال‌های آنها نزدیک به بدن نگه داشته می‌شود و ران‌های آنها زیر پرهایشان پنهان است.

مرغ‌های گورنای همچنین به‌خاطر تخم‌گذاری خوب خود شناخته می‌شوند و سالانه حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ تخم می‌گذارند. تخم‌مرغ‌های این مرغ سفید و بزرگ هستند و وزن هر تخم حدود ۶۰ گرم است.

مرغ گورنای یک نژاد مقاوم و سازگار است و می‌تواند در شرایط مختلف آب‌وهوایی پرورش داده شود. این مرغ همچنین یک نژاد یک نژاد مناسب برای پرورش خانگی است و به‌راحتی با انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کند.

مرغ فریزین (Friesian Chicken)

مرغ فریزین یک نژاد مرغ تخم‌گذار است که بومی کشور هلند است. این نژاد در اواخر قرن نوزدهم در منطقه فریسلاند هلند پرورش داده شد و به همین دلیل به نام فریزین نام‌گذاری شد.

مرغ فریزین دارای پرهای سیاه‌وسفید است که به‌صورت راه‌راه در کنار هم قرار گرفته‌اند. این نژاد دارای جثه‌ای متوسط است و وزن مرغ بالغ آن بین ۲ تا ۲.۵ کیلوگرم و وزن خروس بالغ آن بین ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم است.

این نژاد مرغ بومی سالانه بین ۱۵۰ تا ۱۸۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های مرغ فریزین به رنگ سفید و کوچک به وزن حدوداً ۵۰ گرم هستند.

مرغ فریزین نسبتاً به شرایط نگهداری مقاوم است. این نژاد به فضای کافی برای حرکت نیاز دارد و باید در محیطی گرم و خشک نگهداری شود.

این نژاد بومی به یک رژیم غذایی متعادل و کامل نیاز دارد. این نژاد باید از انواع غلات، سبزیجات و مکمل‌های غذایی تغذیه شود.

مرغ هامبورگ ( Hamburg chicken)

مرغ هامبورگ برای اولین‌بار در قرن چهاردهم در هلند پرورش یافت، اما مشخص نیست که چه زمانی برای اولین‌بار به آنجا رسیدند. اگرچه این نژاد مرغ بومی یک نام آلمانی دارد؛ ولی برخی از کارشناسان معتقدند مرغ هامبورگ یک نژاد قدیمی از کشور هلند است. این نژاد قبل از سال ۱۷۸۵ به انگلستان و سال ۱۸۵۶ به آمریکا وارد شد.

این نژاد اولین‌بار در اوایل دهه ۱۸۴۰ مرغ هامبورگ نامیده شد. در سال ۱۸۹۰، با ظهور نژاد لگهورن، هامبورگ به‌عنوان یک نژاد مفید در بین مرغداران موردتوجه قرار گرفت. این مرغ توانایی تخم‌گذاری ۲۰۰ تا ۲۵۰ تخم‌مرغ سفید در سال را دارد.

مرغ هامبورگ دارای بدنی کشیده و ظریف با سر کوچک و گرد است. پرهای این نژاد معمولاً سفید هستند، اما رنگ‌های دیگری مانند سیاه‌وسفید، طلایی و قهوه‌ای روشن نیز وجود دارد. خروس هامبورگ دارای دمی بلند و پرپشت است.
این نژاد به‌عنوان یک نژاد تخم‌گذار، نیاز به یک رژیم غذایی با پروتئین بالا دارد. برای حفظ سلامت و تولید تخم‌مرغ مناسب، بهتر است به آنها غذای خوراک مرغ تخم‌گذار داده شود.

مرغ هامبورگ بسیار مقاوم و سالم است و به‌ندرت به بیماری‌های رایج طیور مبتلا می‌شود. آنها توانایی تطبیق با شرایط آب‌وهوایی مختلف را دارند و نیاز به مراقبت خاصی ندارند.

مرغ هلندی (Holand Chicken )

مرغ هلندی یکی از محبوب‌ترین نژادهای مرغ در جهان است که به دلیل تخم‌گذاری بالا و مقاومت بدنی بالا شناخته می‌شود. این نژاد اصالتاً از کشور هلند است و در قرن نوزدهم به سایر نقاط جهان معرفی شد. نام "Holland" از اصل نژاد این مرغ‌ها گرفته شده است که از هلند وارد آمریکا شده است. این نژاد در اصل از ترکیب انواع دیگر از نژاد مرغ‌ها ایجاد شده است.

مرغ هلندی دارای جثه متوسطی است و وزن آن بین ۲ تا ۳ کیلوگرم است. این مرغ دارای پرهای سفید و براقی است که در برخی نژادها با لکه‌های سیاه یا قهوه‌ای نیز دیده می‌شود.

مرغ هلندی تخم‌گذار خوبی است و در هر سال حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ سفید و بزرگ هستند و وزن آنها بین ۵۰ تا ۶۰ گرم است. همچنین دارای مقاومت بدنی بالایی است و کمتر به بیماری مبتلا می‌شود. این مرغ همچنین سازگاری خوبی با شرایط مختلف آب‌وهوایی دارد.

این نژاد مرغ بومی از نظر نگهداری به مراقبت زیادی نیاز ندارد. این مرغ می‌تواند در فضای باز یا داخل خانه‌نگهداری شود.
مرغ هلندی یک انتخاب عالی برای پرورش‌دهندگانی است که به دنبال یک مرغ تخم‌گذار خوب و مقاوم هستند. این مرغ همچنین یک حیوان خانگی محبوب است.

مرغ لگهورن (Leghorn chicken)

مرغ لگهورن یک نژاد مرغ بومی است که از توسکانی، در مرکز ایتالیا نشئت‌گرفته است. این نژاد به توانایی در تخم‌گذاری‌اش شناخته می‌شود. مرغ لگهورن اولین‌بار در سال ۱۸۲۸ از شهر بندری توسکانی لیورنو در سواحل غربی ایتالیا به آمریکای شمالی صادر شد. در آغاز به نام "ایتالیایی" شناخته می‌شدند، اما در سال ۱۸۶۵ به‌عنوان "Leghorn" نام‌گذاری شد، (انگلیسی‌سازی سنتی Livorno) این نژاد در سال ۱۸۷۰ از ایالات متحده به بریتانیا صادر شد.

یکی از ویژگی‌های برجسته مرغ لگهورن، تخم‌گذاری فراوان آنهاست. این پرندگان به طور متوسط ۲۸۰ تا ۳۲۰ تخم سفید در سال می‌گذارند. این تخم‌ها با وزن حداقل ۵۵ گرم به بازار عرضه می‌شوند.

لگهورن‌ها نژادی با جثه متوسط هستند. وزن خروس‌ها حدود ۲.۵ کیلوگرم و وزن مرغان حدود ۲ کیلو است. آنها بدنی بلند و باریک دارند.

مرغ لگهورن نژادی نسبتاً مقاوم در برابر بیماری است. بااین‌حال، آنها می‌توانند مستعد ابتلا به بیماری‌هایی مانند مارک و کوکسیدیوز باشند. به‌عنوان مرغدار، مهم است که جوجه‌های لگهورن را در برابر این بیماری‌ها واکسینه کنید.

مرغ مینورکا (Minorca chicken)

مرغ مینورکا یک نژاد مرغ بومی است که بزرگ‌ترین نژاد مرغ منطقه مدیترانه محسوب می‌شود.
این نژاد مرغ از جزیره مدیترانه‌ای مینورکا در اسپانیا به وجود آمده است. این نژاد در بسیاری از کشورهای جهان به‌عنوان یک پرنده زینتی شناخته شده است و در خطر انقراض است.

این نژاد توسط انگلیسی‌ها از پرندگان بومی مینورکا ایجاد شده است. مرغ مینورکا در انگلستان به‌عنوان یک نژاد تخم‌گذار باکیفیت محبوب بوده و تخم‌مرغ‌های سفید و بزرگی تولید می‌کند. این نژاد می‌تواند تا ۲۰۰ تخم در سال تولید کند. تخم‌مرغ‌های آن بزرگ و سفید هستند و پوسته‌ای ضخیم و محکم دارند.

این نژاد دارای ظاهری منحصربه‌فرد و زیبا است. پرهای زینتی این مرغ سیاه براق مایل‌به‌سبز است که زائده‌های گوشتی سر و چانه و گوشت‌های سفید بزرگ تزیین‌کننده آن هستند. این نژاد دارای گردنی بلند و دمی که به سمت بالا می‌رود است. این نژاد در دورنگ سیاه‌وسفید وجود دارد.

این نژاد رفتار آرام و دوستانه‌ای دارد و با شرایط آب‌وهوایی مختلف سازگار است. اما این نژاد در زمستان به دلیل داشتن زائده‌های گوشتی بزرگ در معرض خطر سرمازدگی است.

 

نژاد مرغ بانتام، مرغ‌های کوچکی هستند که اندازه‌شان از مرغ‌های معمولی کوچک‌تر است. برخی از این مرغ‌ها به طور طبیعی کوچک هستند و برخی دیگر از نژادهای بزرگ هستند که کوچک شده‌اند. بر اساس نتایج انجمن بانتام آمریکا، بیش از ۴۰۰ نوع مرغ بانتام وجود دارد. اما در اینجا فقط معروف‌ترین این مرغ‌ها را معرفی می‌کنیم:

مرغ Barbu D’uccle

Barbu D’uccle یک نژاد مرغ از بانتام‌های بلژیکی کوچک با ریش است. این نژاد در اوایل قرن بیستم در شهر اوکل در حاشیه بروکسل، در مرکز بلژیک، پرورش یافت. این نژاد به‌خاطر شخصیت دوستانه و مهربانش محبوب است و تخم‌مرغ‌های کوچک و سفید یا کرم رنگ می‌گذارد. این مرغ تخم‌گذار خوبی است و سالانه حدود ۱۵۰ تخم می‌گذارد.

وزن این مرغ بین ۶۰۰ گرم تا ۱.۲ کیلو است. این نژاد در ۲۸ رنگ مختلف وجود دارد و حدوداً بین ۷ تا ۱۰ سال عمر می‌کند.

مرغ Barbu D’uccle یک نژاد محبوب برای نگهداری در خانه است. این مرغ آرام و اهلی است و تخم‌گذار خوبی است.

مرغ Antwerp D’anvers بلژیکی

مرغ Antwerp D’anvers بلژیکی یک نژاد مرغ تخم‌گذار است که از قرن ۱۷ در شهر آنتورپ بلژیک پرورش داده می‌شد. این مرغ یکی از قدیمی‌ترین نژادهای بانتام واقعی است.

این مرغ هیچ نژاد بزرگ‌تری ندارد و تنها به‌عنوان یک پرنده زینتی پرورش داده می‌شود. این مرغ دارای ریش فراوانی است که گوش‌های آن را می‌پوشاند. سرشان کوچک و دارای یک تاج گل‌مانند هستند. بدنشان گرد و بزرگ است و دمشان به سمت بالا خم می‌شود. این مرغ در رنگ‌های مختلفی مانند قهوه‌ای، سیاه، طلایی، نقره‌ای، زرد و آبی وجود دارد.

این مرغ بومی در سال ۱۸۵۸ برای اولین‌بار ثبت شد و یکی از قدیمی‌ترین نژادهای مرغ بانتام است. این مرغ معمولاً حدود ۱۵۰ تخم در سال می‌گذارد که رنگ آنها سفید یا کرم است. این مرغ در کشورهای مختلفی مانند آمریکا، انگلستان، آلمان و فرانسه پرورش داده می‌شود.

مرغ‌های Antwerp D’anvers به عنوان یک نژاد گوشتی نیز پرورش داده می‌شوند. گوشت آنها خوش‌طعم و لذیذ است. این نژاد در ایران نیز پرورش داده می‌شود.

 

مرغ سابیل پوت (booted bantam chicken)

مرغ سابیل پوت یا مرغ بوتد بانتام، یکی از نژادهای مرغ‌های بوتد بانتام اروپایی است. این نژاد به دلیل پرهای فراوان روی پاها و شانه‌ها که آنها را به شکل "بوتد" تشخیص می‌دهد شناخته می‌شود. نام "Sabelpoot" نیز از این ویژگی نشئت‌گرفته که به معنای "پاهای شمشیری" است و ازآنجایی‌که این نژاد از هلند به وجود آمده، به نام هلندی "Sabelpoot" شناخته شده است.

تاریخچه این نژاد بسیار پیچیده است و از بخش‌های مختلفی تشکیل شده است که شامل مرغ‌های بلژیکی، مرغ‌های آلمانی "Federfüßige Zwerghühner" و مرغ‌های هلندی "Sabelpoot" و بانتام در انگلستان می‌شود. مرغ‌های بانتام پاپر حدود صدسال پیش در اروپا شکل‌گرفته‌اند.

مرغ سابیل پوت شامل بدنی کوتاه و جمع‌وجور دارد. خروس بوتد بانتام وزنی بین ۰.۴ تا ۰.۵ کیلوگرم و مرغ‌های بوتد بانتام وزنی بین ۰.۳ تا ۰.۴ کیلوگرم دارند.

مرغ‌های سابیل پوت سالانه حدود ۱۰۰ تخم می‌گذارند و تخم‌های آنها کوچک و سفید هستند.

مرغ چابو (Japanese Bantam)

بانتام ژاپنی (Japanese Bantam) یا چابو (Chabo) یا خروس چینی، نژادی از مرغ متعلق به ژاپن است. این گونه از مرغ، نژادی واقعی از بانتام است و دارای هیچ‌گونه ناسازگاری بارز با ویژگی بانتام‌ها نمی‌باشد. بانتام ژاپنی دارای یک دم بلند است که اغلب از ارتفاع سر حیوان، بلندتر است. بال‌های آن به پایین و روبه‌عقب در دو طرف بدن کشیده شده است.

تاریخچه دقیق بانتام ژاپنی مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که این نژاد از قرن هفدهم میلادی در ژاپن پرورش داده شده است. بانتام ژاپنی در ابتدا برای اهداف نمایشی پرورش داده می‌شد، اما امروزه به‌عنوان یک حیوان خانگی محبوب نیز شناخته می‌شود.

بانتام ژاپنی دارای بدنی گرد و کوتاه است. منقار آن کوتاه و ضخیم است. چشمان آن گرد و سیاه است. سینه آن پهن و بزرگ است. پاهای آن کوتاه و پردار است.

بانتام ژاپنی دارای انواع مختلفی از رنگ‌ها و طرح‌ها است، از جمله سفید، سیاه، طلایی، نقره‌ای، آبی، و قهوه‌ای.
این پرنده به فضای زیادی نیاز ندارد و می‌تواند در فضای کوچک نیز نگهداری شود. بانتام ژاپنی همچنین نیاز به مراقبت‌های خاصی ندارد.

چاپو در سال حدود ۱۰۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های بانتام ژاپنی کوچک و سفید هستند. مرغ چاپو پرنده‌ای کوچک و زیبا است که به‌عنوان یک حیوان خانگی محبوب شناخته می‌شود. این پرنده به‌خوبی با سایر حیوانات خانگی سازگار می‌شود و نگهداری از آن نسبتاً آسان است.

مرغ بانتام هلندی (Dutch Bantam)

این نژاد مرغ بومی کشور هلند و یکی از کوچک‌ترین نژادهای مرغ در جهان است. این نژاد به‌عنوان یک بانتام واقعی شناخته می‌شود، یعنی یک پرنده طبیعتاً کوچک که هیچ نژاد بزرگ مرتبطی ندارد که از آن کوچک‌سازی شده باشد. این نژاد عمدتاً برای نمایش نگهداری می‌شود و در بسیاری از رنگ‌های مختلف پرورش داده شده است. همچنین تخم‌گذاری خوبی دارد.

این نژاد در قرن هفدهم کشف شد و احتمالاً از بانتام‌های جنوب شرق آسیا که توسط دریانوردان هلندی از شرق هند آورده شده بودند، نشئت‌گرفته است. این نژاد در سال ۱۹۰۶ توسط باشگاه ملی طیور هلند به رسمیت شناخته شد و در سال ۱۹۴۶ یک انجمن پرورش‌دهندگان برای آن تشکیل شد. این نژاد در دهه ۱۹۵۰ به ایالات متحده صادر شد و در سال ۱۹۹۲ توسط انجمن طیور آمریکا به رسمیت شناخته شد. این نژاد همچنین در کشورهای دیگری مانند انگلستان، آلمان و آفریقای جنوبی نیز پرورش داده می‌شود.

مرغ‌های بانتام هلندی از نظر اندازه و وزن بسیار کوچک هستند. خروس‌های این نژاد حداکثر ۵۵۰ گرم و مرغ‌های این نژاد حداکثر ۴۵۰ گرم وزن دارند. این نژاد دارای ۲۹ نوع رنگ مختلف است که توسط انجمن هلندی شناخته شده‌اند.

این نژاد دارای یک تاج با پنج نوک، گوش‌های سفید، پاهای آبی خاکستری و پوست سفید است. این نژاد دارای مزاج دوستانه، اما کمی پرخاشگر است. این نژاد توانایی پرواز خوبی به دلیل وزن کم و بال‌های نسبتاً بزرگ خود دارد.
این نژاد همچنین قابلیت تخم‌گذاری خوبی دارد و می‌تواند در یک سال ۱۶۰ تخم رنگ کرم یا سفید تولید کند، اگرچه اندازه تخم‌ها بسیار کوچک است.

مرغ نانکین (Nankin Bantam)

مرغ نانکین یکی از قدیمی‌ترین نژادهای بانتام است که از آسیای جنوب شرقی نشئت‌گرفته است. این نژاد را می‌توان یک بانتام حقیقی قلمداد کرد، چرا که هیچ گونهٔ بزرگی که نانکین از مینیاتوری کردن آن به‌دست‌آمده باشد در این نژاد وجود ندارد.

احتمالاً این گونه از شهر نانجینگ (نانکین) در چین صادر شده است و نام خود را از همین شهر گرفته است. این نژاد در قرن ۱۸ میلادی در غرب گسترش پیدا کرد، اما شواهد حضور آن در انگلیس به قرن شانزدهم می‌رسد.
حضور طولانی این نژاد مرغ در بریتانیا باعث به‌وجودآمدن گونه‌های دیگر بانتام، مانند سبرایت شده است. از نیمهٔ دوم قرن ۱۹، با ورود گونه‌های جدیدتر و زیباتر آسیایی، شمار مرغ نانکین در غرب روبه‌کاهش گذاشت.

این نژاد مرغ بومی دو شاخهٔ اصلی دارد که به‌وسیلهٔ شکل تاج تعیین می‌شود. گروه اول که تاج تیغه‌ای و بزرگی با پنج لبه دارد و گروه دوم با تاج گل‌سرخی که به یک برجستگی در انتهای تاج ختم می‌شود. در نژاد نانکین فقط یک‌رنگ وجود دارد: زرد متمایل به قهوه‌ای در بدن، دم‌سیاه رنگ، نوک‌سفید عاجی و پاها آبی تیره هستند.

نانکین‌ها بی‌سروصدا و آرام هستند، گرچه تمایل به پریدن را باتوجه‌به بدن کوچک و بال‌های نسبتاً بزرگ و افتادهٔ خود، همچنان حفظ کرده‌اند؛ اما در مقایسه با دیگرگونه‌های بانتام ترجیح می‌دهند که کمتر فعال باشند.

به دلیل کوچکی جثه و بزرگ‌بودن تاج و زیر حلقوم (به‌ویژه در گونهٔ تاج تیغه‌ای)، این پرندگان در برابر سرما مقاوم نیستند و در مناطق سردسیر باید در قفس‌های عایق شده نگاهداری شوند.
مرغ نانکین به‌کندی بالغ می‌شود و تولیدکنندهٔ خوبی هم از نظر گوشتی نیست؛ اما تخم‌گذار خوبی است و سالانه حدود ۱۲۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ سفیدرنگ و کوچک هستند.

مرغ بانتام پکین (Pekin Bantam)

مرغ نانکین یکی از قدیمی‌ترین نژادهای بانتام است که از آسیای جنوب شرقی نشئت‌گرفته است. این نژاد را می‌توان یک بانتام حقیقی قلمداد کرد، چرا که هیچ گونهٔ بزرگی که نانکین از مینیاتوری کردن آن به‌دست‌آمده باشد در این نژاد وجود ندارد.

احتمالاً این گونه از شهر نانجینگ (نانکین) در چین صادر شده است و نام خود را از همین شهر گرفته است. این نژاد در قرن ۱۸ میلادی در غرب گسترش پیدا کرد، اما شواهد حضور آن در انگلیس به قرن شانزدهم می‌رسد.

حضور طولانی این نژاد مرغ در بریتانیا باعث به‌وجودآمدن گونه‌های دیگر بانتام، مانند سبرایت شده است. از نیمهٔ دوم قرن ۱۹، با ورود گونه‌های جدیدتر و زیباتر آسیایی، شمار مرغ نانکین در غرب روبه‌کاهش گذاشت.

این نژاد مرغ بومی دو شاخهٔ اصلی دارد که به‌وسیلهٔ شکل تاج تعیین می‌شود. گروه اول که تاج تیغه‌ای و بزرگی با پنج لبه دارد و گروه دوم با تاج گل‌سرخی که به یک برجستگی در انتهای تاج ختم می‌شود. در نژاد نانکین فقط یک‌رنگ وجود دارد: زرد متمایل به قهوه‌ای در بدن، دم‌سیاه رنگ، نوک‌سفید عاجی و پاها آبی تیره هستند.

نانکین‌ها بی‌سروصدا و آرام هستند، گرچه تمایل به پریدن را باتوجه‌به بدن کوچک و بال‌های نسبتاً بزرگ و افتادهٔ خود، همچنان حفظ کرده‌اند؛ اما در مقایسه با دیگرگونه‌های بانتام ترجیح می‌دهند که کمتر فعال باشند.

به دلیل کوچکی جثه و بزرگ‌بودن تاج و زیر حلقوم (به‌ویژه در گونهٔ تاج تیغه‌ای)، این پرندگان در برابر سرما مقاوم نیستند و در مناطق سردسیر باید در قفس‌های عایق شده نگاهداری شوند.

مرغ نانکین به‌کندی بالغ می‌شود و تولیدکنندهٔ خوبی هم از نظر گوشتی نیست؛ اما تخم‌گذار خوبی است و سالانه حدود ۱۲۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ سفیدرنگ و کوچک هستند.

مرغ بانتام رزکامپ (rosecomb bantam)

مرغ بانتام رزکامپ یک نژاد مرغ کوچک و زینتی است که بومی انگلستان است. این نژاد از سال ۱۸۷۴ در آمریکا به‌عنوان یک نژاد استاندارد شناخته شده است.

این نژاد به دلیل ویژگی‌های ظاهری منحصربه‌فرد خود، از جمله تاج گل شکل روی سر، دم بلند و پرهای زیبایش، بسیار محبوب است.

مرغ بانتام رزکامپ در اندازه‌های مختلفی یافت می‌شود، اما معمولاً وزن مرغ‌ها حدود ۶۰۰ گرم و وزن خروس‌ها حدود ۷۰۰ گرم است. این نژاد دارای بدنی کشیده و دمی بلند است. پرهای مرغ‌های رزکامپ معمولاً در رنگ‌های سفید، سیاه، آبی، برنجی و ترکیبی از این رنگ‌ها یافت می‌شود.

مرغ‌های رزکامپ پرنده‌های باهوش و فعالی هستند. آنها به‌طورکلی پرنده‌های اجتماعی هستند و در گله‌های کوچک زندگی می‌کنند. این نژاد همچنین پرنده‌های خوبی برای تخم‌گذاری نیستند و در هر هفته یک تخم کرم‌رنگ می‌گذارند.
مرغ‌های رزکامپ نسبت به سایر نژادهای مرغ نگهداری آسان‌تری دارند. آنها نیاز به فضای زیادی ندارند و می‌توانند در قفس یا فضای باز نگهداری شوند. این نژاد همچنین به مراقبت‌های ویژه‌ای نیاز ندارد و می‌تواند در رژیم غذایی معمولی مرغ‌ها تغذیه شود.

مرغ بانتام رزکامپ یک نژاد مرغ زیبا و زینتی است که می‌تواند یک حیوان خانگی عالی برای افراد علاقه‌مند به پرندگان باشد.

مرغ دامپی اسکاتلندی (Scots Dumpy)

این نژاد مرغ به اسکاتلندی دامپی یا کریپی یا کراپی معروف است و نام آن از کلمه اسکاتلندی دامپ یا کوتاه گرفته شده است. این نژاد مرغ از قدیم در اسکاتلند به‌عنوان یک نژاد محلی و بومی شناخته شده است و از نظر تاریخی برای تولید گوشت و تخم‌مرغ استفاده می‌شده است.

این نژاد مرغ دارای یک ویژگی ژنتیکی است که باعث می‌شود پاهای آن بسیار کوتاه باشد و این باعث می‌شود که این مرغ‌ها هنگام راه‌رفتن حالت لنگی داشته باشند.

این نژاد مرغ دارای یک سر کوچک و بیضی‌شکل است که دارای یک تاج یک‌تکه و یک لاله گوش قرمز است. بدن این مرغ‌ها دارای پرهای درشت و فشرده است که به رنگ‌های مختلفی مانند سفید، مشکی، حنایی، طلایی، نقره‌ای و مسی هستند. تخم‌مرغ‌های این نژاد مرغ دارای رنگ سفید یا کرمی هستند و وزن آنها حدود ۵۰ گرم است.

این نژاد مرغ دارای رفتاری آرام و دوستانه است و به‌راحتی با انسان‌ها و حیوانات دیگر ارتباط برقرار می‌کنند. این نژاد مرغ مناسب برای نگهداری در حیاط خانه است چون اندازه کوچکی دارند و نیاز به فضای زیادی ندارند.

این نژاد مرغ همچنین می‌تواند در شرایط آب‌وهوایی مختلف زنده بماند و مقاومت بالایی در برابر بیماری‌ها دارد. این نژاد مرغ در حال حاضر در خطر انقراض است و تعداد آنها بسیار کم شده است.

مرغ دامپی اسکاتلندی یک نژاد تخم‌گذار عالی است. این مرغ سالانه بین ۲۰۰ تا ۲۵۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ سفید و بزرگ هستند.

مرغ سیبرایت (Sebright chicken)

مرغ سیبرایت (Sebright Chicken) یا مرغ مینیاتوری یک نژاد زینتی از مرغ و خروس است که در انگلیس توسط سر جان ساندرز سبرایت در قرن نوزدهم ایجاد شد. این نژاد مرغ یک بانتام زینتی است که به دلیل جثه کوچک، پرهای زیبا و رفتار آرام و اهلی خود بسیار محبوب است.

مرغ سیبرایت دارای جثه کوچکی است و وزن آن به‌ندرت از ۵۰۰ گرم تجاوز می‌کند. بدن این مرغ به شکل تخم‌مرغ است و دارای پرهای کوتاه و پرپشت است. پرهای مرغ سیبرایت در دورنگ طلایی و نقره‌ای موجود است. در نوع طلایی، پرهای بدن به رنگ طلایی روشن با حاشیه سیاه هستند. در نوع نقره‌ای، پرهای بدن به رنگ سفید مایل به نقره‌ای با حاشیه سیاه هستند.

مرغ سیبرایت بسیار آرام و اهلی است و به‌راحتی با انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کند. این مرغ به‌عنوان یک حیوان خانگی محبوب شناخته می‌شود و برای نگهداری در آپارتمان نیز مناسب است.

مرغ سیبرایت به یک رژیم غذایی متعادل نیاز دارد که شامل دانه، سبزیجات و پروتئین است. سبزیجات مانند هویج، کاهو و کلم نیز برای تأمین ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری هستند.

مرغ سیبرایت به مراقبت زیادی نیاز ندارد. این مرغ به فضای زیادی برای حرکت نیاز ندارد و می‌تواند در قفس یا در فضای باز نگهداری شود. مرغ سیبرایت به طور متوسط سالانه ۶۰ تا ۸۰ تخم می‌گذارد.

مرغ سیبرایت به‌طورکلی یک نژاد سالم است. بااین‌حال، این مرغ ممکن است در معرض برخی مشکلات سلامتی مانند عفونت‌های تنفسی، انگل‌ها و مشکلات گوارشی باشد.

مرغ سراما (Serama)

مرغ سراما (Serama) که به نام مرغ سرامای مالزیایی نیز شناخته می‌شود، یک نژاد مرغ بانتام است که در مالزی در طی ۵۰ سال گذشته منشأ گرفته است. این مرغ کوچک‌ترین نژاد مرغ در جهان است.

مرغ سراما توسط وی ین اِن در مالزی در اواخر دهه ۱۹۷۰ پرورش یافت. او چندین نژاد مختلف مرغ بانتام را، از جمله بانتام ژاپنی و بانتام مالزیایی، برای ایجاد مرغ سراما ترکیب کرد. مرغ سراما برای اولین‌بار در اوایل دهه ۱۹۹۰ به ایالات متحده معرفی شد و به‌سرعت به یک نژاد محبوب مرغ در میان علاقه‌مندان به طیور تبدیل شد.

وزن این نژاد کمتر از ۵۰۰ گرم و اندازه آنها کمتر از ۲۵ سانتیمتر است. این نژاد دارای حالتی ایستاده و مغرورانه است و سینه را جلو داده و دم را بلند نگه می‌دارد. رنگ پرهای این نژاد متنوع است اما بیشتر سرخ‌رنگ هستند. مرغ‌های سراما پرندگانی بسیار مهربان و مطیع هستند به طور متوسط سالانه ۲۰۰ تخم می‌گذارند.

مرغ‌های سراما معمولاً به‌عنوان پرندگان نمایشی استفاده می‌شوند. آنها همچنین گاهی اوقات به‌عنوان حیوانات خانگی استفاده می‌شوند. مرغ‌های سراما به دلیل جثه کوچک خود برای تولید گوشت استفاده نمی‌شوند.

این نژاد مرغ بومی نسبتاً مقاوم هستند و می‌توانند در طیف گسترده‌ای از شرایط آب‌وهوایی زندگی کنند. بااین‌حال، آنها به یک فضای باز برای حرکت و ورزش نیاز دارند. مرغ‌های سراما همچنین به یک رژیم غذایی متعادل از غلات، سبزیجات و پروتئین نیاز دارند.

 

 

مرغ باربزیو (Barbezieux Chicken)

باربزیو یک نژاد بزرگ مرغ فرانسوی است که به دلیل گوشت با کیفیتش معروف است. این مرغ‌ها از شهر باربزیو در فرانسه به وجود آمده‌اند و از قرن چهاردهم به پرورش می‌رسند. اعتقاد بر این است که این نژاد با مرغان دیگری از همان منطقه، به نام "مارانز"، نسبت دارد.

با پیدایش صنعت کشاورزی و تغییر در ترجیحات مصرف‌کنندگان، این نژاد تقریباً در قرن بیستم از بین رفت، اما توسط گروهی از کشاورزان آماتور در دهه ۱۹۹۰ نجات یافت و شهرتش بازگردانده شد. امروزه، مرغ‌های باربزیو به‌عنوان یکی از خوشمزه‌ترین نوع مرغ شناخته می‌شوند و در سال ۲۰۱۱ به‌عنوان سومین نوع گوشت مرغ محبوب در فرانسه رتبه‌بندی شد.

مرغ Barbezieux جزو نژادهای دومنظوره است؛ چون هم در تولید گوشت و هم در تخم‌گذاری عملکرد خوبی از خود نشان می‌دهند. مرغ‌های باربزیو تخم‌های سفید بزرگی تولید می‌کنند که وزن آن حدود ۷۰ گرم است.

یکی از ویژگی‌های مرغ‌های باربزیو زیبایی آنهاست؛ آن‌ها با بدن قوی، پرهای مشکی براق با درخشش سبز، تاج‌های بزرگ تکی، گوشواره‌ها و گوش‌های سفید و پاهای خاکستری - آبی تیره، ظاهری دلنشین دارند.

مرغ باسک (Euskal Oiloa)

مرغ باسک (Euskal Oiloa) یک نژاد مرغ متوسط است که در منطقه باسک، منطقه‌ای که در مرز بین اسپانیا و فرانسه قرار دارد، منشأ گرفته است. این نژاد مرغ برای آب‌وهوای سرد و مناطق کوهستانی مناسب است.

مرغ‌های باسک به پرهای جذاب خود شناخته می‌شوند. این مرغ دارای پنج رنگ متفاوت است: Beltza (سیاه)، Gorria (قرمز)، Lepasoila (گردن برهنه، قهوه‌ای قرمز)، Marraduna (زرد کوکو) و Zilarra (سفید با دم‌سیاه).

این مرغ بومی از لحاظ وزن یک نژاد متوسط است: خروس‌ها حدود ۳.۶ کیلوگرم و مرغ‌ها حدود ۲.۵ کیلوگرم وزن دارند. این مرغ برای هر دو منظور تخم‌گذاری و گوشت مناسب است.

مرغ‌های باسک تخم‌گذار خوبی هستند و سالانه به طور متوسط ۲۰۰ تخم می‌گذارند. تخم‌مرغ‌های آنها بسیار بزرگ با رنگ قهوه‌ای و حدود ۶۰ گرم وزن دارد.

مرغ‌های باسک برای پرورش‌دهندگان مرغ خانگی و تجاری محبوب هستند. آنها نسبتاً آسان مراقبت می‌شوند و در برابر بسیاری از بیماری‌های رایج مقاوم هستند.

مرغ برس (Bresse Chicken)

مرغ برس یک نژاد مرغ فرانسوی است که در منطقه برس در شرق فرانسه پرورش می‌یابد و به‌خاطر گوشت باکیفیت و پرچرب و تولید تخم‌مرغ شهرت دارد. این مرغ از نظر قانونی فقط در یک منطقه مشخص از فرانسه می‌تواند پرورش یابد و دارای نشان حمایت شده از طرف اتحادیه اروپا و بریتانیا است.

مرغ برس یک نژاد مرغ بومی پر تولید است و در سال حدود ۲۵۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های این نژاد به رنگ سفید و وزن متوسط آن‌ها حدود ۶۰ گرم است.

این مرغ برس دارای ژنتیک خاصی است که باعث می‌شود به طور منحصربه‌فردی غذای خود را متابولیزه کند و طعم و رشد گوشت و چربی آن را تغییر دهد. همچنین نسبت گوشت به استخوان آن نیز با مرغ‌های گوشتی دیگر متفاوت است زیرا استخوان‌های آن بسیار نازک و ظریف هستند.

مرغ کورنیش (Cornish chicken)

مرغ کورنیش (Cornish) یک نژاد مرغ دومنظوره بریتانیایی است که در اوایل قرن نوزدهم در شهرستان‌های کورنوال و دوون در جنوب غربی انگلستان به وجود آمد. این نژاد به دلیل سینه پهنش که سرشار از گوشت است، شهرت دارد.

مرغ کورنیش از تلفیق یک نژاد قدیمی انگلیسی با خروس آسیل قرمز از هند به وجود آمده است. این نژاد قبلاً با نام مرغ جنگی هندی شناخته می‌شد، اما بعداً به نام کورنیش تغییر نام داده شد.

این نژاد در اصل برای مبارزه به وجود آمده بود، اما در این زمینه موفق نبود؛ بنابراین، اندازه‌بزرگ و گوشت زیاد آنها موردتوجه پرورش‌دهندگان گوشت قرار گرفت.

مرغ کورنیش دارای بدنی بزرگ و تنومند است. سرش کوچک و گرد است و دارای منقاری کوتاه و خمیده است. پرهایش صاف و براق هستند و رنگ آنها می‌تواند آبی تیره، سیاه، قهوه‌ای یا قرمز باشد.

وزن مرغ بالغ کورنیش حدود ۳ کیلوگرم و وزن خروس بالغ کورنیش حدود ۳.۵ کیلوگرم است. این نژاد تخم‌گذار خوبی نیست و تقریباً ۶۰ تا ۸۰ تخم در سال می‌گذارد.

مرغ کورنیش به دلیل گوشت خوشمزه و پرچربش، یکی از محبوب‌ترین نژادهای مرغ گوشتی در جهان است. این نژاد همچنین در مسابقات زیبایی مرغ نیز شرکت می‌کند.

مرغ سالزو (Bianca di Saluzzo)

مرغ سالزو (Bianca di Saluzzo) یک نژاد مرغ سنتی است که در منطقه پیمونت در شمال غربی ایتالیا پرورش‌یافته است. این نام را از شهر سالزو، در استان کونیو، یا از سابق پادشاهی سالزو گرفته است.

مرغ سالزو یک نژاد بزرگ است که وزن خروس آن ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم و وزن مرغ آن ۲ تا ۲.۵ کیلوگرم است. این نژاد دارای پرهای سفیدی است که به آن نام Bianca di Saluzzo (سفید سالزو) داده است. همچنین دارای سینه پهن و پر استخوان است.

مرغ سالزو یک نژاد دومنظوره است. مرغ‌ها در ۶-۷ ماهگی شروع به تخم‌گذاری می‌کنند، و ممکن است تقریباً ۱۸۰ تخم‌مرغ در سال بدهند. تخم‌های این نژاد سفید و بزرگ هستند.

مرغ سالزو یک نژاد مقاوم است که می‌تواند در شرایط مختلف آب‌وهوایی زنده بماند. این نژاد برای نگهداری در مزرعه یا باغ مناسب است.

مرغ سالزو یک نژاد زیبا و مقاوم است که برای نگهداری در مزرعه یا باغ مناسب است. این نژاد تخم‌گذار خوبی است و تخم‌های آن سفید و بزرگ هستند. مرغ سالزو امروزه در خطر انقراض است.

مرغ ایکسورث (Ixworth chicken)

 مرغ ایکسورث (Ixworth) یک نژاد مرغ دومنظوره است که برای تولید گوشت و تخم‌مرغ پرورش داده می‌شود. این نژاد در اصل از انگلستان می‌آید و در قرن نوزدهم توسعه‌یافته است.

این نژاد در سال ۱۹۳۲ توسط یک پرورش‌دهنده معروف به نام رجینالد اپلیارد در روستای ایکسورث در شهرستان سافولک ایجاد شد. اپلیارد هدف داشت که یک نژاد مرغ با رشد سریع، کیفیت گوشت بالا و توانایی تخم‌گذاری مناسب بسازد. او برای این کار از تلفیق چندین نژاد مرغ سفیدرنگ مانند ساسکس، مینورکا، اورپینگتون استفاده کرد.

مرغ‌های ایکسورث دارای بدنی بزرگ و کشیده هستند. سروگردن آنها نسبتاً کوچک است و دارای یک تاج کوچک و برجسته هستند. پرهای آنها سفید خالص است و پوست آنها نیز سفید است.

مرغ‌های ایکسورث پرنده‌های فعال و هوشیاری هستند. آنها به‌خوبی با شرایط مختلف آب‌وهوایی سازگار می‌شوند و نسبتاً مقاوم در برابر بیماری‌ها هستند.

مرغ ایکسورث دارای پوسته و پرهای سفید، چشمان قرمز یا نارنجی روشن، لاله گوش قرمز و ساق پای سفید است. وزن خروس‌های این نژاد حدود ۴ کیلوگرم و وزن مرغ‌های آن حدود ۳ کیلوگرم است. این نژاد می‌تواند در سال حدود ۲۰۰ تا ۲۵۰ تخم‌مرغ سفید تولید کند.

مرغ ایکسورث در دهه ۷۰ میلادی تقریباً منقرض شد اما با تلاش‌های حفاظتی دوباره احیا شد. این نژاد اکنون یکی از نژادهای نادر مرغ است و در فهرست نژادهای در معرض خطر انقراض قرار دارد. این نژاد همچنین یک نوع کوچک‌تر به نام بانتام دارد که در سال ۱۹۳۸ ساخته شد.

خروس ایکسورث برای تولید گوشت پرورش داده می‌شوند. آنها گوشتی باکیفیت و خوشمزه دارند.
مرغ ایکسورث یک نژاد چندمنظوره عالی است که برای تولید گوشت و تخم‌مرغ پرورش داده می‌شود. این نژاد پرنده‌ای فعال و باهوش است که نسبتاً مقاوم در برابر بیماری‌ها است.

مرغ لیونز (Lyonnaise Chicken)

مرغ Lyonnaise یک نژاد مرغ فرانسوی است که به دلیل تولید گوشت سفید بسیار عالی و تخم‌مرغ‌های سفید با اندازه متوسط شناخته شده است. این نژاد در دو نسخه استاندارد و بانتام موجود است و پرهای آن دارای دو حالت موج‌دار و صاف است.

این نژاد مرغ بومی دارای اندازه متوسطی هستند و وزن آنها در حدود ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم برای مرغ‌ها و ۳ تا ۴ کیلوگرم برای خروس‌ها است. پرهای آنها به رنگ سیاه مایل‌به‌سبز براق است که با پاهای خاکستری ترکیب شده است.

مرغ‌های Lyonnaise به طور متوسط در هر هفته ۳ تخم‌مرغ سفید با اندازه متوسط می‌گذارند. تخم‌مرغ‌های آنها دارای پوسته‌ای ضخیم و محکم هستند.

مرغ‌های Lyonnaise پرنده‌های آرام و مطیعی هستند و به‌راحتی با محیط سازگار می‌شوند. آنها همچنین نسبت به بیماری‌ها مقاوم هستند.

مرغ لیونز یک نژاد مرغ چندمنظوره است که برای تولید گوشت و تخم‌مرغ مناسب است. این نژاد به دلیل ویژگی‌های مثبتی مانند اندازه متوسط، رفتار آرام و مطیع، سازگاری با محیط و مقاومت در برابر بیماری‌ها، محبوبیت زیادی دارد.

مرغ نیوهمپشایر (New Hampshire Chicken)

مرغ نیوهمپشایر یک نژاد مرغ است که در ایالت نیوهمپشایر آمریکا به وجود آمده است. این نژاد از نژاد رد آیلند رد به‌دست‌آمده است و برای تولید گوشت و تخم‌مرغ مناسب است.

این مرغ‌ها بدنی بزرگ و پهن دارند و پرهای آنها به رنگ قهوه‌ای روشن یا قهوه‌ای بلوطی هستند. این نژاد در سال ۱۹۳۵ به‌عنوان یک نژاد استاندارد معرفی شد و در سال ۲۰۱۸ به‌عنوان پرنده رسمی ایالت نیوهمپشایر انتخاب شد.

این نژاد مرغ در آمریکا شناخته شده و وزن مرغ نیوهمشایر حدود ۳ کیلوگرم و وزن خروس آن حدود ۴ کیلوگرم است.
این مرغ‌ها تخم‌مرغ‌های بزرگ و قهوه‌ای روشن می‌گذارند و میزان تخم‌گذاری آنها سالیانه حدود ۲۰۰ عدد است.

مرغ نیوهمپشایر عمدتاً برای تولید گوشت و به‌عنوان مرغ بومی و روستایی پرورش داده می‌شود. این نژاد در ایران نیز به‌عنوان مرغ بومی و گوشتی پرورش داده می‌شود.

مرغ‌های نیوهمپشایر دارای خلق‌وخوی آرام و مطیع هستند. آنها پرخاشگر نیستند و به‌خوبی با سایر مرغ‌ها و حیوانات اهلی سازگار می‌شوند. این مرغ‌ها همچنین غریزه کرچی قوی دارند و برای جوجه‌کشی طبیعی مناسب هستند.

این مرغ‌ها مقاومت خوبی در برابر آب‌وهوای سرد دارند و برای پرورش در مناطق سردسیر مناسب هستند.

مرغ‌های نیوهمپشایر به مراقبت زیادی نیاز ندارند. آنها می‌توانند در شرایط آب‌وهوایی مختلف به‌خوبی زندگی کنند. بااین‌حال، برای تولید تخم بیشتر، به مرغ‌های نیوهمپشایر باید نور کافی خورشید و یک رژیم غذایی متعادل داده شود.

مرغ نورفولک خاکستری (Norfolk Grey Chicken)

مرغ نورفک خاکستری (Norfolk Grey Chicken) یک نژاد مرغ است که در حدود سال ۱۹۱۰ در نزدیکی شهر نورویچ، در نورفک، انگلستان به وجود آمد. این نژاد ابتدا توسط فردریک دبلیو تحت نام بلک ماریا ایجاد شد. این نژاد یک نژاد نادر است که در حال حاضر توسط انجمن حفاظت از نژادهای نادر مورد خطر قرار گرفته است.

مرغ نورفولک خاکستری دارای بدنی متوسط با سینه پهن و پر است. سر آن کوچک و دارای منقاری کوتاه و زرد است. چشمان آن قهوه‌ای تیره و پاهای آن زرد روشن است. پرهای آن به رنگ خاکستری روشن با رگه‌های سیاه‌وسفید است.

وزن خروس این نژاد بین ۳.۲ تا ۳.۷ کیلوگرم و وزن مرغ آن بین ۲.۲ تا ۲.۷ کیلوگرم است.
مرغ نورفولک خاکستری یک نژاد مقاوم و سازگار است که می‌تواند در طیف وسیعی از شرایط آب‌وهوایی زندگی کند. این نژاد همچنین یک تولیدکننده تخم‌مرغ خوب است و سالانه حدود ۲۵۰ تخم می‌گذارد.

مرغ کلاه قرمز (Redcap Chicken)

کلاه قرمز یک نژاد مرغ انگلیسی است و از قدیمی‌ترین نژادهای دومنظوره است که در منطقه دربی شایر و پنین انگلستان پرورش یافتند.

مرغ کلاه قرمز به دلیل بهره‌مندی از یک زائده گوشتی بزرگ در بالای سر، این‌گونه نام‌گذاری شده است. این نژاد از نظر تخم‌گذاری و گوشتی دومنظوره است و سالانه حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ تخم‌مرغ قهوه‌ای تولید می‌کند.

این نژاد مرغ بومی در اندازه متوسط است و خروس آن حدود ۳ کیلوگرم و مرغ آن حدود ۲.۵ کیلوگرم وزن دارد. رنگ پرهای مرغ کلاه قرمز معمولاً قرمز تیره یا قهوه‌ای مایل به قرمز است. این مرغ‌ها دارای پاهای زرد و چشم‌های قهوه‌ای تیره هستند.

این نژاد رفتاری آرام و مطیع دارد و با شرایط آب‌وهوایی مختلف سازگار است. این نژاد در ایران کمتر شناخته شده است ولی در برخی از کشورهای اروپایی مانند آلمان و هلند پرورش داده می‌شود.

مرغ شیور قرمز (Red Shaver Chicken)

مرغ شیور قرمز یک نژاد مرغ دومنظوره است که در کانادا توسعه‌یافته است. این نژاد از تلاقی مرغ رود آیلند قرمز و مرغ دلاور به وجود آمده است.

مرغ Shaver قرمز یک مرغ بزرگ و سنگین است. وزن خروس بالغ آن حدود ۴ کیلوگرم و وزن مرغ بالغ آن حدود ۳ کیلوگرم است. این مرغ دارای بدنی کشیده و سینه‌ای پهن است. رنگ پرهای آن قرمز تیره است.

مرغ Shaver قرمز قادر به تولید ۳۰۰ تخم‌مرغ قهوه‌ای در سال است و همچنین گوشت خوبی دارد. مرغ Shaver قرمز یک مرغ مقاوم است و به بیماری‌ها و سرما مقاوم است. این مرغ برای نگهداری در مناطق سردسیر مناسب است.
این نژاد در ایران کمتر شناخته شده است ولی در برخی از کشورهای اروپایی مانند آلمان و هلند پرورش داده می‌شود.

مرغ ورورک (Vorwerk chicken)

مرغ ورورک (Vorwerk chicken) یک نژاد دومنظوره و زیبای مرغ است که در آلمان به وجود آمده است. این مرغ‌ها دارای پرهای سیاه و طلایی هستند که بسیار جذاب و خاص هستند. این مرغ‌ها توسط اسکار ورورک، یک پرورش‌دهنده مرغ، در سال ۱۹۰۰ ایجاد شدند.

او قصد داشت یک نژاد مرغ زیبا و کارآمد بسازد که هم تخم‌گذاری خوبی داشته باشد و هم گوشت خوبی تولید کند. برای این منظور، او از چندین نژاد مرغ مختلف استفاده کرد، از جمله لاکنولدر، اورپینگتون، ساسکس و آندولوسی.

مرغ ورورک یک نژاد کمیاب و نادر است که بیشتر در اروپا پرورش داده می‌شود. این مرغ‌ها در آمریکا به‌اشتباه گلدن لاکنولدر نامیده می‌شوند، اما این دو نژاد متفاوت هستند.

مرغ ورورک یک نژاد سازگار است که با مصرف کمی خوراک می‌تواند تخم و گوشت خوبی تولید کند. این مرغ‌ها بسیار هوشیار و فعال هستند. مرغ‌های ورورک حدود ۱۷۰ تخم رنگ کرم در سال می‌گذارند.

وزن مرغ این نژاد ۳ کیلوگرم و وزن خروس آن ۴ کیلوگرم است.
مرغ ورورک همچنین یک نسخه کوچک‌تر یا بانتام دارد که توسط پرورش‌دهندگان مختلف در آمریکا و اروپا ایجاد شده است. این نسخه کوچک‌تر هم مانند نسخه بزرگ دومنظوره است، اما تخم‌های کوچک‌تر و کمتری می‌گذارد.

 

 

مرغ اپنزلر (Appenzeller Chicken)

مرغ اپنزلر (Appenzeller) یکی از زیباترین نژادهای مرغ در جهان است که بومی کشور سوئیس است. این نژاد دارای کاکل افشانی است که بر روی فرق سر پرنده وجود دارد و هیچ نژاد دیگری کاکلی افشانی شکل ندارد.

این نژاد دارای رنگ‌بندی منحصربه‌فردی است که شامل ترکیبی از رنگ‌های سیاه، سفید و قهوه‌ای است. مرغ اپنزلر دارای جثه‌ای متوسط است و وزن مرغ‌ها حدود ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم و وزن خروس‌ها حدود ۳ تا ۳.۵ کیلوگرم است.

مرغ اپنزلر دارای تاج و دمی زیبا و پرپشت است. تاج این مرغ به شکل یک گل رز است و دم آن بلند و پرپشت است. مرغ اپنزلر دارای بدنی قوی و پرمو است.

مرغ اپنزلر پرنده‌ای آرام و مطیع است. این مرغ برای نگهداری در مزرعه و حیاط مناسب است. مرغ اپنزلر پرنده‌ای تخم‌گذار است و در سال حدود ۱۸۰ عدد تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ دارای رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز هستند.

مرغ اپنزلر در برابر بیماری‌ها مقاوم است و نگهداری از آن آسان است. این مرغ برای پرورش در مناطق سردسیر مناسب است که می‌تواند به‌عنوان یک حیوان خانگی یا یک منبع تخم‌مرغ برای خانوار مورداستفاده قرار گیرد.

مرغ باربنتر (Brabanter Chicken)

مرغ باربنتر (Brabanter Chicken) یک نژاد مرغ تاج‌دار و ریش‌دار است که از منطقه تاریخی برابانت که بین بلژیک و هلند قرار دارد، منشأ گرفته است. این نژاد یکی از قدیمی‌ترین نژادهای مرغ است و در نقاشی‌های قرن هفدهم نشان‌داده‌شده است.

مرغ‌های باربنتر تخم‌گذاران متوسطی هستند و در سال حدود ۱۸۰ تخم سفید تولید می‌کنند. آنها همچنین برای گوشت خود پرورش داده می‌شوند و وزن مرغ‌ها به طور متوسط ۳.۵ تا ۴.۵ کیلوگرم و وزن خروس‌ها به طور متوسط ۴.۲ تا ۵.۵ کیلوگرم است.

هفت‌رنگ مختلف در هلند برای این نژاد شناخته شده‌اند: سیاه، شاموآ، مارپیچ، طلایی خال‌دار، آبی خال‌دار، نقره‌ای خال‌دار و سفید. در آلمان نیز سیزده رنگ برای این نژاد وجود دارد. یک نژاد بانتام باربنتر نیز در حدود سال ۱۹۳۴ با تلاقی نژاد باربنتر با نژاد بانتام لهستانی ریش‌دار ایجاد شده است.

مرغ‌های باربنتر پرندگانی آرام و باهوش هستند و برای نگهداری در آب‌وهوای سرد مناسب هستند. آنها به‌طورکلی پرندگان سالمی هستند و به‌ندرت دچار بیماری می‌شوند.

مرغ کریوی‌کور (crevecoeur chicken)

مرغ کریوی‌کور (crevecoeur chicken) یک نژاد مرغ کاکل‌دار فرانسوی است که در اصل از روستای Crèvecoeur-en-Auge در نرماندی فرانسه منشأ گرفته است. تاریخ دقیق منشأ این نژاد مشخص نیست، اما برخی معتقدند که قدمت آن به قرن ۱۶ باز می‌گردد.

مرغ کریوی‌کور دارای بدنی متوسط با سینه‌ای پهن است. پرهای آن به رنگ سیاه‌وسفید است که به‌صورت راه‌راه یا خال‌خال دیده می‌شود. کاکل این مرغ بزرگ و پرپشت است و تا روی چشم‌ها می‌رسد.

مرغ Crevecoeur یک نژاد دومنظوره است که هم برای تولید گوشت و هم تخم‌مرغ پرورش داده می‌شود. وزن خروس‌های این نژاد حدود ۳.۵ تا ۴ کیلوگرم و وزن مرغ‌ها حدود ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم است. مرغ Crevecoeur سالانه حدود ۱۲۰ تخم‌مرغ سفید تولید می‌کند.

مرغ Crevecoeur یک نژاد آرام و ساکت است و به‌راحتی با سایر پرندگان کنار می‌آید. این مرغ نسبتاً مقاوم است و به بیماری‌ها حساس نیست.

این مرغ در حال حاضر یک نژاد نسبتاً نادر است، اما در سال‌های اخیر محبوبیت آن در حال افزایش است. این مرغ بومی به دلیل گوشت و تخم‌مرغ خوشمزه و همچنین ظاهر زیبا و منحصربه‌فرد خود، موردتوجه پرورش‌دهندگان قرار گرفته است.

مرغ هودان (Houdan chicken)

مرغ هودان یک نژاد قدیمی و فرانسوی از مرغ است که برای گوشت و تخم‌مرغ پرورش داده می‌شود. این نژاد از منطقه‌ای به نام هودان در غرب پاریس نام‌گرفته است. مرغ هودان در ابتدا به‌عنوان یک نژاد مرغ گوشتی و تخم‌گذار پرورش می‌یافت، اما امروزه بیشتر به‌عنوان یک نژاد زینتی نگهداری می‌شود.

این مرغ‌ها دارای چند ویژگی خاص هستند، مانند داشتن پنج‌انگشت در هر پا، داشتن تاج شکل برگ، داشتن پرهایی که گوش و گردن آن‌ها را می‌پوشاند و داشتن رنگ‌های متنوع.

مرغ هودان یک نژاد دومنظوره است که برای تولید گوشت و تخم پرورش داده می‌شود. وزن خروس‌های هودان به طور متوسط ۲.۵ تا ۲.۷ کیلوگرم و وزن مرغ‌ها به طور متوسط ۲ تا ۲.۵ کیلوگرم است.

مرغ هودان یک مرغ تخم‌گذار خوب است و سالانه بین ۱۸۰ تا ۲۰۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های آن بزرگ و سفید هستند و وزن متوسطی بین ۵۵ تا ۶۰ گرم دارند.

مرغ هودان یک مرغ آرام و مهربان است که با مراقبت آسانی پرورش می‌یابد. این مرغ‌ها می‌توانند در فضاهای کوچک نگهداری شوند و برای نمایشگاه‌های مرغ نیز مناسب هستند. گوشت این مرغ‌ها نیز باکیفیت و خوشمزه است.

مرغ لهستانی (Polish chicken)

مرغ لهستانی (Polish chicken) یک نژاد اروپایی از مرغ‌های کاکل‌دار است که به‌خاطر تاج پرپشت قابل‌توجه خود شناخته شده است. منشأ این نژاد مرغ کشور لهستان است ولی در سالهای بعد در کشور هلند به ثبت رسیده است ولی بااین‌حال منشأ دقیق شکل‌گیری این نژاد هنوز مشخص نیست.

مرغ لهستانی در رنگ‌های مختلفی وجود دارد، از جمله سیاه، سفید، نقره‌ای، طلایی، قهوه‌ای، و قرمز. آنها معمولاً پرهای نرم و ضخیمی دارند که به آنها ظاهری پف‌کرده می‌دهد.

مرغ لهستانی پرندهٔ نسبتاً کوچکی است، با طول بدن حدود ۳۰ سانتی‌متر. خروس‌های لهستانی وزن حدود ۲.۵ کیلوگرم و مرغ‌های لهستانی وزن حدود ۲ کیلوگرم دارند.

مرغ‌های لهستانی پرنده‌های آرام و ملایمی هستند و برای نگهداری در محیط‌های خانگی مناسب هستند. آنها به‌راحتی با سایر پرندگان سازگار می‌شوند و نگهداری از آنها نسبتاً آسان است.

این نژاد مرغ بومی تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود ۱۵۰ تخم می‌گذارند. تخم‌های آنها سفیدرنگ و نسبتاً بزرگ هستند علاوه بر این گوشت خوبی دارند و گوشت آنها طعم خوبی دارد.

اگر به دنبال یک نژاد مرغ زینتی و مفید هستید، مرغ لهستانی یک گزینه عالی است

مرغ سلطان (Sultan chicken)

مرغ سلطان (Sultan chicken) یک نژاد مرغ زینتی است که بومی کشور ترکیه است و به‌خاطر تاج پردار، ریش، دم بلند و پاهای پردارش شناخته می‌شود. نام انگلیسی این مرغ مستقیماً از ترجمهٔ نام اصیل زبان ترکی استانبولی آن، Serai-Tavuk به معنای «مرغ‌های سلطان» گرفته شده است.

این مرغ‌ها درگذشته در باغ‌های سلطنتی امپراتوری عثمانی نگهداری می‌شدند و به‌عنوان نشانه‌ای از ثروت و اقتدار محسوب می‌شدند. این مرغ‌ها در انگلیس از سال ۱۸۵۴ میلادی شناخته شده‌اند و در آمریکا از سال ۱۸۷۴ میلادی به رسمیت شناخته شده‌اند.

این مرغ‌ها در سه‌رنگ سفید، مشکی و آبی یافت می‌شوند و دارای خلق‌وخوی مهربان و انسان‌دوستانه‌ای هستند.

این مرغ‌ها تخم‌گذاری کمی دارند و معمولاً بین ۵۰ تا ۱۲۰ تخم در سال می‌گذارند. این مرغ‌ها در دو گونه استاندارد و بانتام وجود دارند که گونه استاندارد آنها بزرگ‌تر و سنگین‌تر از گونه بانتام است.
 این مرغ‌ها در ایران نیز پرورش داده می‌شوند.

 

مرغ کوشین (Cochin chicken)

مرغ کوشین (Cochin chicken) یک نژاد مرغ خانگی بزرگ است که اصالت آن به چین برمی‌گردد. این نژاد در دهه ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ از چین به اروپا و آمریکای شمالی آورده شدند.

مرغ کوشین به دلیل پرهای انبوه و زیبای خود، به‌عنوان یک نژاد زینتی پرورش داده می‌شود. مرغ‌های کوشین در رنگ‌های مختلفی وجود دارند، از جمله سفید، سیاه، حنایی، کبکی، نقره‌ای، طلایی، آبی و قهوه‌ای.

مرغ‌های کوشین بدنی گرد و توپر دارند و پاهای آنها با پر پوشیده شده است. دم آنها کوتاه و پردار است. تاج سر آنها پنج شاخه است و چشمان آنها قهوه‌ای مایل به زرد است.

مرغ‌های کوشین تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود ۱۵۰ تخم می‌گذارند. تخم‌های آنها بزرگ و قهوه‌ای‌رنگ هستند. مرغ‌های کوشین گوشت خوبی نیز دارند. گوشت آنها لطیف و خوشمزه است.

این مرغ‌ها در برابر بیماری‌ها مقاوم هستند و به مراقبت زیادی نیاز ندارند.
مرغ‌های کوشین بسیار آرام هستند و می‌توانند به‌عنوان حیوان خانگی یا تزیینی نگهداری شوند.

مرغ فریزل (Frizzle Chicken)

مرغ فریزل یک نژاد مرغ زینتی است که به دلیل پرهای فرفری و ظاهر منحصربه‌فردش شناخته می‌شود. این نژاد مرغ از قرن هجدهم در اروپا وجود داشته است و در حال حاضر در بسیاری از نقاط جهان پرورش داده می‌شود.

این نژاد در سال ۱۶۰۰ میلادی توسط چارلز داروین به‌عنوان مرغ شناخته شد و احتمالاً از مناطق خاور دور مانند چین و هند به سایر نقاط دنیا راه یافت. این نژاد مرغ در برخی کشورهای اروپایی به‌عنوان یک نژاد استاندارد شناخته شده است و در نمایشگاه‌های پرندگان نشان داده می‌شود.

رنگ پرهای مرغ فریزل شامل رنگ‌های سفید، سیاه، قهوه‌ای، طلایی، نقره‌ای و غیره است.

مرغ فریزل یک نژاد مرغ متوسط است. وزن مرغ‌های بالغ این نژاد در حدود ۲ تا ۳ کیلوگرم و وزن خروس‌های بالغ در حدود ۳ تا ۴ کیلوگرم است.

مرغ فریزل یک نژاد تخم‌گذار است. مرغ‌های بالغ این نژاد سالانه حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ تخم می‌گذارند. تخم‌های مرغ فریزل به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز هستند.

مرغ فریزل یک نژاد مرغ آرام و مطیع است. این نژاد به‌خوبی با سایر حیوانات خانگی سازگار می‌شود.

این نژاد می‌تواند در فضای باز یا فضای بسته نگهداری شود. بااین‌حال، پرهای فرفری مرغ فریزل باعث می‌شود که این نژاد در برابر سرما آسیب‌پذیر باشد. بنابراین، بهتر است مرغ‌های فریزل را در مناطقی با آب‌وهوای معتدل نگهداری کنید.

مرغ مالای (Malay Chicken)

مرغ مالای (Malay Chicken) یکی از نژادهای قدیمی و اصیل مرغ است که در اصل از آسیای جنوب شرقی، به‌ویژه از اندونزی و مالزی، سرچشمه می‌گیرد. این نژاد در قرن نوزدهم به اروپا و آمریکا معرفی شد و امروزه در بسیاری از نقاط جهان پرورش داده می‌شود.

مرغ مالای دارای بدنی بزرگ و عضلانی است و قدی بلند دارد. طول بدن خروس‌های این نژاد می‌تواند تا ۹۰ سانتی‌متر نیز برسد. سر این مرغ‌ها کوچک و گرد است و دارای تاج توت‌فرنگی شکلی است. مرغ‌های مالای دارای پرهای نرم و براق هستند و رنگ‌های مختلفی مانند سیاه، سفید، قهوه‌ای، طلایی و نقره‌ای دارند.

مرغ‌های مالای پرخاشگر هستند و به همین دلیل برای مسابقات جنگ خروس استفاده می‌شوند. این مرغ‌ها همچنین تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود ۱۵۰ تخم می‌گذارند.

مرغ مالای برای پرورش در شرایط مختلف مناسب است و می‌تواند در محیط‌های باز و بسته پرورش داده شود. این مرغ‌ها به غذای زیادی نیاز ندارند و به‌راحتی می‌توان از آنها نگهداری کرد.

در ایران نیز مرغ مالای پرورش داده می‌شود و طرف‌داران زیادی دارد. این مرغ‌ها در مسابقات جنگ خروس در ایران نیز شرکت می‌کنند.

مرغ ابریشمی (Silkie Chicken)

مرغ ابریشمی (Silkie Chicken) یکی از قدیمی‌ترین نژادهای مرغ در جهان است که در اصل در چین پرورش داده شد. این نژاد به دلیل پرهای ابریشمی شکل و غیرمعمول خود که شبیه به خز است، شناخته می‌شود. مرغ‌های ابریشمی دارای ویژگی‌های غیرمعمول دیگری نیز هستند، از جمله پوست و استخوان‌های سیاه، لاله‌های گوش آبی و پنج‌انگشت در هر پا.

مرغ‌های ابریشمی در رنگ‌های مختلفی یافت می‌شوند، از جمله سیاه، سفید، آبی، نخودی، خاکستری، کبکی و فاخته‌ای. آنها معمولاً به‌عنوان مرغ‌های زینتی نگهداری می‌شوند، اما تخم‌گذاران خوبی نیز هستند.

پرهای مرغ ابریشمی از جنس تریکوتین است که همان نوع پری است که در پشم حیوانات یافت می‌شود. این پرها نرم و ابریشمی هستند و عایق خوبی در برابر سرما محسوب می‌شوند.

پوست و استخوان‌های مرغ ابریشمی سیاه‌رنگ است. این ویژگی در سایر نژادهای مرغ معمول نیست لاله‌های گوش مرغ ابریشمی آبی‌رنگ است. این ویژگی نیز در سایر نژادهای مرغ معمول نیست.

مرغ‌های ابریشمی پنج‌انگشت در هر پا دارند. این ویژگی در سایر نژادهای مرغ معمول است که چهار انگشت در هر پا دارند.

مرغ‌های ابریشمی تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود ۱۵۰ تخم می‌گذارند. تخم‌های مرغ ابریشمی کرم یا خاکستری‌رنگ هستند.

مرغ‌های ابریشمی برای نگهداری در محیط‌های کوچک مناسب هستند. آنها پرندگانی مقاوم هستند و به‌راحتی بیمار نمی‌شوند. بااین‌حال، آنها به دلیل پرهای ابریشمی خود، در برابر سرما حساس‌تر هستند؛ بنابراین، در زمستان باید در محیطی گرم نگهداری شوند.

 

مرغ استیری (Altsteirer Chicken)

مرغ Altsteirer که با نام‌های مرغ استیری نیز شناخته می‌شود، یک نژاد بومی مرغ خانگی است که در منطقه استیری اتریش منشأ گرفته است. مرغ استیری تنها نژاد مرغ بومی اتریش است. مجموعه ویژگی‌های Altsteirer نشان می‌دهد که این نژاد ممکن است با نژادهای دیگر مرغ مدیترانه‌ای مشترک باشد.

مرغ استیری دارای بدنی کوچک و محکم است. سر آن کوچک و گرد با منقاری زرد است. چشمانش قهوه‌ای تیره و گوش‌هایش کوتاه و گرد هستند. پرهای آن قهوه‌ای مایل به قرمز با خال‌های سیاه است. دم آن بلند و صاف است.

مرغ Altsteirer یک نژاد تخم‌گذار متوسط است که سالانه حدود ۱۳۰ تا ۱۶۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ کوچک، سبک و به رنگ سفید هستند و معمولاً ۵۵ گرم وزن دارند.

مرغ استیری یک نژاد دومنظوره است که بیشتر برای تولید تخم‌مرغ استفاده می‌شود، اما همچنین برای گوشت باکیفیت خوب آن، به‌ویژه کبک‌ها، کشتار می‌شود.

مرغ استیری یک نژاد مقاوم است که به‌خوبی با شرایط مختلف سازگار می‌شود. آنها همچنین نسبتاً پرخاشگر هستند و می‌توانند از خود در برابر شکارچیان دفاع کنند.

مرغ استیری در اسلوونی و اتریش یک نژاد محبوب است. آنها همچنین در سایر کشورهای اروپایی مانند آلمان، فرانسه و ایتالیا پرورش می‌یابند.

مرغ بروسبار (brussbar chicken)

مرغ بروسبار یکی از انواع نژاد مرغ دومنظوره است که هم برای تولید تخم‌مرغ و هم برای تولید گوشت مناسب است. این نژاد در انگلستان در سال ۱۹۳۴ از تلفیق مرغ لگهورن و مرغ رود آیلند رد تولید شده است.

این نژاد دارای ویژگی اتوسکسینگ است، یعنی می‌توان باتوجه‌به رنگ پرهای جوجه‌ها در زمان تخم‌گذاری، جنسیت آنها را تشخیص داد. این نژاد مقاومت بالایی در برابر شرایط آب‌وهوایی مختلف دارد و رفتار دوستانه‌ای با انسان نشان می‌دهد.

این نژاد در حال حاضر یکی از نژادهای نادر و کمیاب است و تلاش‌هایی برای حفظ و احیای آن انجام می‌شود. این نژاد تخم‌مرغ‌های قهوه‌ای روشن با وزن حدود ۵۵ گرم تولید می‌کند و میزان تخم‌گذاری آن در سال حدود ۲۰۰ تا ۲۵۰ عدد است.

وزن جنس نر این نژاد حدود ۳ کیلوگرم و وزن جنس ماده آن حدود ۲.۵ کیلوگرم است. این نژاد دارای پرهای مسی و مشکی با رنگ‌های سبز فلزی است که زیبای خاصی به آن میدهد

مرغ خاکستری کالیفرنیا (California gray chicken)

مرغ خاکستری کالیفرنیا در دهه ۱۹۳۰ توسط هوراس درایدن در کالیفرنیا توسعه یافت. این نژاد مرغ از تلاقی خروس پلیموت راک و مرغ لگهورن به وجود آمده است و در دسته نژادهای دومنظوره قرار دارد.

کالیفرنیا گری هرگز توسط انجمن طیور آمریکا به‌عنوان یک نژاد شناخته نشد و در قرن بیست و یکم یک نژاد کمیاب است
وزن خروس این نژاد حدوداً ۲.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۲ کیلوگرم است.

مرغ خاکستری کالیفرنیا یکی از بهترین انواع مرغ تخم‌گذار است آنها به طور متوسط در سال بین ۲۶۰ تا ۳۰۰ تخم می‌گذراند.

مرغ خاکستری کالیفرنیا یک مرغ مقاوم و سازگار است که می‌تواند در شرایط مختلف آب‌وهوایی زنده بماند. این مرغ می‌تواند در برابر سرما، گرما و بیماری‌ها مقاومت کند.

مرغ کاتالانا (Catalana Chicken)

مرغ Catalana یک نژاد مرغ دومنظوره است که در منطقه کاتالونیا (نزدیک بارسلونا) اسپانیا توسعه‌یافته است. این نژاد از ترکیب مرغ‌های محلی اسپانیا با مرغ‌های آسیایی در نیمه دوم قرن نوزدهم به وجود آمده است.

مرغ کاتالانا در سال ۱۹۴۹ به‌عنوان یک نژاد رسمی در انجمن طیور آمریکا شناخته شده است. این نژاد مرغ به دلیل تحمل بالا در برابر گرما، محبوبیت زیادی در آمریکای لاتین دارد.

وزن خروس این نژاد حدوداً ۳.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۲.۷ کیلوگرم است. این نژاد دارای پرهای زرد روشن با دم‌سیاه، تاج چهارشاخه قرمز، ساق پای آبی خاکستری و گوش‌های سفید است.

مرغ Catalana یک نژاد دومنظوره است، یعنی هم برای تولید تخم و هم برای تولید گوشت پرورش داده می‌شود. این نژاد سالانه حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ تخم سفیدرنگ تولید می‌کند. گوشت این مرغ‌ها نیز خوشمزه و لذیذ است.

این نژاد مرغ بومی بسیار فعال، پرواز کننده و گریزنده از دشمن است و نیاز به فضای باز و چراگاه دارد. این نژاد با انسان‌ها دوستی نمی‌کند و از تماس با آن‌ها اجتناب می‌کند.

مرغ مرگبار (deathlayer chicken)

مرغ Deathlayer یک نژاد نادر و باستانی با قدمت ۴۰۰ سال از کشور آلمان است. این نژاد به‌خاطر توانایی بالای تخم‌گذاری تا آخر عمر خود شهرت دارد و گفته می‌شود که این مرغ‌ها تا روز مرگ خود تخم می‌گذارند. نام‌گذاری عجیب این مرغ نیز تقریباً از همین ویژگی منحصربه‌فرد نشئت‌گرفته است.

این نژاد در ایالات متحده آمریکا بسیار کمیاب است و توسط یک مزرعه به نام Greenfire Farms وارد شده است. این نژاد هنوز توسط انجمن طیور آمریکا شناخته شده نیست و از قدیم در آلمان به‌عنوان نژاد مقدس و محبوب شناخته می‌شده است.

مرغ‌های Deathlayer دارای بدنی بزرگ و کشیده با سینه‌ای پهن دارند. وزن خروس این نژاد بین ۴.۵ تا ۵.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آنها بین ۳.۳ تا ۴.۵ کیلوگرم است. پرهای آنها معمولاً سیاه‌وسفید هستند، اما ممکن است رنگ‌های دیگری مانند قهوه‌ای یا خاکستری نیز داشته باشند.

تخم‌های مرغ Deathlayer معمولاً بزرگ و سفید هستند. وزن آنها بین ۵۰ تا ۶۰ گرم است. این مرغ در طول یکسال حدوداً ۲۹۰ تخم می‌گذارد. تخم‌ها دارای پوسته‌ای ضخیم و محکم هستند که آنها را در برابر آسیب محافظت می‌کند.

مرغ‌های Deathlayer پرندگانی آرام و مطیع هستند. آنها به‌راحتی اهلی می‌شوند و به‌خوبی با سایر پرندگان کنار می‌آیند.

مرغ دورکینگ (dorking chicken)

مرغ Dorking یک نژاد باستانی مرغ است که احتمالاً در شهرستان‌های کنت، ساسکس و ساری در جنوب شرقی انگلستان توسعه‌یافته و به نام شهر بازار Dorking (یا Darking) در ساری نام‌گذاری شده است.

این منطقه برای تولید مرغ‌های باکیفیت برای مصرف معروف بود و مرغ Dorking با پنج‌انگشت پا یکی از محبوب‌ترین نژادها بود. برخی معتقدند که این نژاد از مرغ‌های پنج انگشته‌ای که توسط رومی‌ها در قرن اول میلادی به انگلستان آورده شدند، تولید شده است.

مرغ Dorking دارای بدنی مستطیلی با پاهای کوتاه و پنج‌انگشت است. مرغ‌های دورکینگ به‌خاطر تنوع استفاده از آن‌ها برای تولید گوشت و تخم‌مرغ شناخته شده‌اند. وزن آن‌ها ۴.۵۵-۶.۳۵ کیلوگرم برای خروس، و ۳.۶۰-۴.۵۵ کیلوگرم برای مرغ است.

مرغ Dorking در رنگ‌های مختلفی موجود است، از جمله سفید، خاکستری، قهوه‌ای، قرمز و برای کسانی که از مرغ‌های تزیینی لذت می‌برند، گزینه‌های مناسبی هستند.

مرغ دورکینگ در سال حدوداً بین ۱۷۰ تا ۱۹۰ تخم سفید یا کرم رنگ می‌گذارد و در حال حاضر در معرض خطر انقراض است.

مرغ آیووا بلو (Iowa Blue chicken)

مرغ آیووا بلو (Iowa Blue chicken) یک نژاد مرغ است که در اوایل قرن بیستم در نزدیکی دکورا، آیووا به وجود آمد. علی‌رغم نامش، این نژاد طبق استانداردهای طیور در واقع به رنگ آبی نیست. متأسفانه این پرنده بسیار کمیاب است و توسط انجمن طیور آمریکا به رسمیت شناخته نشده است.

منشأ دقیق شکل‌گیری مرغ آیووا بلو نامعلوم است. اما یک افسانه مردمی قدیمی وجود دارد که گفته می‌شود آیووا بلو از تلفیق یک مرغ لگهورن سفید و یک قرقاول به وجود آمده است. البته این احتمال تا حدود زیادی فقط یک افسانه است و صحت ندارد.

مرغ‌های آیووا بلو دارای بدنی متوسط تا بزرگ، سینه‌ای پهن و پرهای خاکستری مایل به آبی هستند. پرهای سروگردن آنها تیره‌تر است و دم آنها بلند و نوک‌تیز است. وزن خروس این نژاد بین ۳ تا ۳.۵ کیلوگرم و وزن مرغ‌ها بین ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم است.

مرغ‌های آیووا بلو تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود ۲۰۰ تخم می‌گذارند. تخم‌های آنها سفید یا قهوه‌ای روشن هستند. این مرغ‌ها همچنین گوشت خوبی دارند و برای کشتار مناسب هستند.

این نژاد مرغ در حال حاضر در خطر انقراض است. تعداد آنها در ایالات متحده آمریکا به حدود ۱۰۰۰۰ عدد می‌رسد.

مرغ لنگشان (Langshan chicken)

مرغ لنگشان یک نژاد مرغ است که از چین منشأ گرفته است. این مرغ از قدیمی‌ترین نژاد مرغ‌های جهان هستند و از نژاد سیلکی چینی مشتق شده‌اند. این مرغ‌ها در سال ۱۸۷۲ برای اولین‌بار به انگلستان وارد شدند و بعداً به آمریکا صادر شدند.

این مرغ‌ها در چهار نوع مختلف لنشگان اصلی، آلمانی، استرالیایی و مدرن و در سه‌رنگ سیاه، سفید و مایل به آبی پرورش داده می‌شوند.

مرغ لنگشان تقریباً یک نژاد دومنظوره است؛ ولی بیشتر به دلیل رشد سریع و گوشت باکیفیت آن شناخته شده است. وزن خروس بالغ این نژاد حدود ۴ تا ۵ کیلوگرم و وزن مرغ بالغ آن حدود ۳ تا ۴ کیلوگرم است.

این نژاد همچنین تخم‌گذار خوبی است و سالانه حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ تخم قهوه‌ای می‌گذارد.

مرغ لنگشان یک نژاد محبوب برای پرورش است. این نژاد برای تولید گوشت و تخم مناسب است و همچنین یک نژاد مقاوم و سازگار است.

این مرغ‌ها در آب‌وهوای سرد مقاوم هستند؛ اما برای پرورش مرغ لنگشان در مناطق گرمسیری، بهتر است از نژادهای بانتام این نژاد استفاده کنید.

مرغ مارش دیسی (Marsh Daisy Chicken)

مرغ Marsh Daisy یک نژاد کمیاب مرغ است که در دهه ۱۸۸۰ در لنکاوی، انگلستان به وجود آمد. نام آن ممکن است مربوط به منشأ آن در منطقه‌ای مرداب مانند باشد که یک گل معروف به نام Marsh Daisy در این منطقه رشد می‌کند و تاج این نزاد مرغ شبیه آن گل است.

این نژاد یکی از نادرترین انواع نژاد مرغ در سراسر جهان است و هرگز توسط انجمن طیور آمریکا به ثبت نرسید؛ ولی در سال ۱۹۱۳ توسط انجمن طیور انگلستان به ثبت رسیده و در سال ۲۰۰۶ توسط انجمن طیور نادر انگلستان به‌عنوان یک نژاد در معرض خطر شناخته شده است.

این نژاد در رنگ‌های مختلفی مانند قهوه‌ای، سفید، مشکی، زرد و طلایی وجود دارد.

مرغ Marsh Daisy یک مرغ متوسط با وزن حدود ۲.۵ کیلوگرم برای مرغ‌ها و ۳ کیلوگرم برای خروس‌ها است. مرغ‌های Marsh Daisy تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود ۲۰۰ تخم تولید می‌کنند. تخم‌های آنها سفید و بزرگ هستند.

مرغ Marsh Daisy یک نژاد مقاوم است که می‌تواند در شرایط مختلف آب‌وهوایی زندگی کند. آنها همچنین نسبتاً مقاوم در برابر بیماری‌ها هستند.

مرغ نروژی (jaerhon chicken)

مرغ Jaehorn نروژی یا Norske Jærhøns تنها نژاد بومی مرغ اهلی در نروژ است. این نژاد مرغ در دهه ۱۹۲۰ در منطقه سنتی Jæren در شهرستان Rogaland در جنوب غربی نروژ توسعه یافت و در سال ۱۹۹۶ به آمریکا وارد شد.

مرغ Jaehorn نروژی یک نژاد چندمنظوره است که برای تخم‌گذاری، گوشت و زیبایی پرورش داده می‌شود. این مرغ‌ها دارای جثه متوسط هستند. رنگ پرهای آنها معمولاً قهوه‌ای روشن یا تیره است.

مرغ Jaehorn نروژی تخم‌گذار خوبی است و سالانه حدود ۲۱۵ تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ‌ها سفید، بزرگ و خوشمزه هستند. گوشت آنها نیز خوشمزه و مغذی است. وزن خروش این نژاد مرغ بومی حدوداً ۲ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۱.۷ کیلوگرم است.

مرغ Jaehorn نروژی یک نژاد مقاوم است که به سرما و شرایط سخت سازگار است. این مرغ‌ها به مراقبت کمی نیاز دارند و نگهداری از آنها آسان است.

مرغ نروژی یک نژاد محبوب در نروژ است و در حال حاضر در حال احیا است. این نژاد در سایر کشورهای جهان نیز به‌تدریج در حال معرفی‌شدن است.
مرغ روسی اورلوف (russian orloff chicken)

مرغ Orloff یا اورلوف روسی، نژادی از مرغ خانگی است که منشأ آن در ایران است و به نام مرغ گیلان شناخته می‌شد.
این نژاد مرغ در اواخر قرن هفدهم میلادی توسط کنت اورلوف، افسر ارتش روسیه، از گیلان به روسیه آورده شد. مرغ اورلوف در ابتدا در روسیه به‌عنوان یک نژاد جنگی پرورش داده می‌شد، اما بعدها به‌عنوان یک نژاد گوشتی و تخم‌گذار نیز مورداستفاده قرار گرفت.

سال ۱۸۸۴ بود که اولین جوجه اورلوف از امپراتوری روسیه به اروپای مرکزی وارد شد. اورلوف‌ها برای اولین‌بار در دهه ۱۹۲۰ به بریتانیای کبیر معرفی شدند و آلمانی‌ها اولین اورلوف مینیاتوری شده را در سال ۱۹۲۵ ساختند. این نژاد زمانی در استاندارد نژاد انجمن طیور آمریکا، به‌عنوان نژاد استاندارد گنجانده شد، اما به دلیل عدم علاقه پرورش‌دهندگان حذف شد.

مرغ اورلوف از نظر ظاهری، نژادی بسیار زیبا و منحصربه‌فرد است. این مرغ دارای بدنی بزرگ و پرپشت است. سر این مرغ گرد و دارای تاج توت‌فرنگی شکل است. ریش و دم این مرغ نیز بسیار بلند و پرپشت است. رنگ پرهای این مرغ معمولاً قرمز روشن است، اما در رنگ‌های دیگری مانند طلایی، نقره‌ای، و سیاه نیز یافت می‌شود.

مرغ اورلوف نژادی مقاوم و سازگار است. این مرغ می‌تواند در برابر سرما و بیماری‌ها مقاومت کند. مرغ اورلوف همچنین نژادی پرتولید است. این مرغ در هر سال حدود ۱۸۰ تخم قهوه‌ای‌رنگ می‌گذارد.

مرغ اورلوف یک نژاد چندمنظوره است که می‌تواند هم برای تولید گوشت و هم برای تولید تخم‌مرغ مورداستفاده قرار گیرد. این نژاد همچنین به دلیل زیبایی و مقاومت خود، یک نژاد محبوب در میان پرورش‌دهندگان مرغ است.

مرغ پاولوسکایا (pavlovskaya chicken)

مرغ پاولوسکایا قدیمی‌ترین نژاد مرغ روسیه است. منشأ آن در اعماق تیره تاریخ گم شده است، اما زمانی که روس‌ها شروع به بررسی نژادهای مرغ بومی خود در اواخر دهه ۱۸۰۰ کردند، مرغ‌های پاولوسکایا تقریباً منقرض شده بودند.

قرن‌ها پیش این نژاد در شهر پاولوو، منطقه کوچکی در شرق مسکو ظهور کرد. مرغ‌های پاولوسکایا به‌شدت مقاوم به سرما هستند و دارای پرهای منحصربه‌فردی در پاهای خود هستند که شبیه پرهای باقرقره وحشی است.

با وجود سرسختی، این نژاد در دوران شوروی سابق تقریباً از بین رفت. در اوایل دهه ۱۹۹۰، کل جمعیت جهانی پاولوفسکایای اصیل به دو خروس کاهش یافت که یکی از آنها هم نابارور بود. با پرورش خروس بارور و تلفیق آن با مرغ‌های مشابه و سپس زادآوری مجدد این نژاد دوباره برقرار شد.

امروزه تعداد بسیار کمی از این نژاد مرغ بومی در روسیه باقی‌مانده است و در خارج از آن کشور تقریباً ناشناخته هستند. بااین‌وجود، مزارع Greenfire یک گروه کوچک پرورشی را پیدا کرد و آنها را به ایالات متحده آورد.

مرغ‌های Pavlovskaya اندازه‌ای متوسط دارند و وزن آنها بین ۱.۵ تا ۲ کیلوگرم است. این مرغ‌ها سالانه بین ۷۰ تا ۹۰ تخم می‌گذارند. تخم‌های این مرغ‌ها قهوه‌ای‌رنگ و متوسط هستند.

مرغ پندسِنکا ( penedesenca chicken)

مرغ Penedesenca یا مرغ پندسِنکا یک نژاد مرغ تخم‌گذار اهلی است که در منطقه پندسِنک در شمال شرقی اسپانیا پرورش داده می‌شود. این نژاد از قرن هفدهم میلادی در این منطقه پرورش داده می‌شود و یکی از قدیمی‌ترین نژادهای مرغ در اسپانیا است.

مرغ Penedesenca دارای بدنی متوسط و کشیده با سینه‌ای پهن و پر است. سر این مرغ کوچک و گرد با تاج کوچکی در بالای آن است. رنگ پرهای این مرغ می‌تواند سیاه، کبک یا گندمی باشد.

وزن خروس این نژاد ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم و وزن مرغ آن بین ۲ تا ۲.۴ کیلوگرم است.
مرغ Penedesenca یک نژاد تخم‌گذار خوب است و سالانه حدود ۱۴۰ تا ۱۶۰ تخم می‌گذارد. تخم‌های این مرغ قهوه‌ای تیره با پوسته‌ای ضخیم هستند.

مرغ Penedesenca یک نژاد مقاوم و سازگار است و می‌تواند در شرایط آب‌وهوایی مختلف پرورش داده شود. این مرغ همچنین یک نژاد زینتی است و به دلیل رنگ‌های متنوع پرهایش موردتوجه پرورش‌دهندگان قرار دارد.

این نژاد درگذشته در معرض خطر انقراض بود، اما با تلاش‌های انجمن‌های پرورش‌دهندگان مرغ‌های محلی در اسپانیا، جمعیت این نژاد در حال افزایش است. در حال حاضر، مرغ Penedesenca به‌عنوان یک نژاد در معرض خطر انقراض شناخته نمی‌شود، اما همچنان در فهرست نژادهای در معرض خطر اسپانیا قرار دارد.

مرغ پیتا پینتا (Pita Pinta Asturiana)

مرغ Asturian Painted یا Pita Pinta Asturiana یک نژاد مرغ اسپانیایی است که تنها نژاد مرغ بومی منطقه آستوریاس در شمال غربی اسپانیا است. این نام از زبان آستوریاس گرفته شده است که در آن pita به معنی “مرغ” و pinta به معنی “رنگین” یا “خال‌دار” است.

این نژاد به شاخه اطلسی مرغ‌های خانگی تعلق دارد و ریشه‌های مشترکی با نژادهای دیگری از مرغ‌های شمال اسپانیا دارد، مانند Euskal Oiloa از منطقه باسک. این نژاد در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ با صنعتی‌شدن تولید تخم‌مرغ در آستوریاس، تعداد آن به‌شدت کاهش یافت و تقریباً در حال انقراض بود. بازیابی این نژاد بین سالهای ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ آغاز شد.

این نژاد دارای چهاررنگ متنوع است: Pinta Negra (خال‌دار سیاه)، Pinta Roxa (خال‌دار قرمز)، Blanca (سفید) و Abedul (سیاه)
این نژاد یک نژاد دومنظوره است که هم برای تخم‌مرغ و هم برای گوشت استفاده می‌شود. تخم‌مرغ‌های آن رنگ کرم سوخته‌ای دارند و حدود ۶۰ تا ۶۵ گرم وزن دارند.

مرغ‌های Asturian Painted به دلیل تخم‌گذاری خوب خود شناخته شده‌اند. آنها می‌توانند تا ۲۰۰ تخم در سال تولید کنند. تخم‌ها به رنگ سفید خامه‌ای هستند.

وزن خروس این نژاد بین ۴ تا ۴.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۲.۷ کیلوگرم است.
این نژاد همچنین دارای ارزش تزیینی بالایی به دلیل ویژگی‌های خاص پرهای آن است و نقش جالبی در مراکز گردشگری کشاورزی در شمال اسپانیا دارد.

مرغ رودبار (Rhodebar Chicken)

مرغ Rhodebar یک نژاد مرغ خاص و کمیاب است که در سال ۱۹۴۰ میلادی در انگلستان به وجود آمد. این نژاد از ترکیب دو نژاد مرغ Rhode Island Red و Barred Plymouth Rock به وجود آمده است.

مرغ Rhodebar در سال ۱۹۵۲ توسط باشگاه مرغداری انگلستان به‌عنوان یک نژاد رسمی شناخته شد. این نژاد در برخی از کشورهای دیگر مانند کانادا و آمریکا نیز پرورش داده شده است.

این نژاد دارای قابلیت خودجنسیت‌تشخیصی است که یعنی می‌توان جنسیت جوجه‌های آن را از روی رنگ پرها در روز اول تولد تشخیص داد. جوجه‌های نر این نژاد زردرنگ هستند و جوجه‌های ماده دارای خطوط تیره روی پشتشان هستند.

مرغ Rhodebar یک نژاد تخم‌گذار خوب است. این پرنده در هر سال حدود ۱۸۰ تا ۲۰۰ تخم تولید می‌کند. تخم‌های این پرنده به رنگ قهوه‌ای تیره هستند و وزن متوسطی دارند.

این نژاد دارای بدنی عمیق و پهن، سینه‌ای پر، پشتی بلند، تاجی ساده، چشم‌هایی قرمز یا نارنجی، پوستی زردرنگ و پایی چهارانگشتی است. وزن خروس این نژاد مرغ بومی حدوداً ۳.۸ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۲.۹ کیلوگرم است.

مرغ Rhodebar همچنین یک نژاد گوشتی خوب است. این پرنده در سن ۶ تا ۹ ماهگی به وزن تقریبی ۲.۷ تا ۳ کیلوگرم می‌رسد. گوشت این پرنده خوش‌طعم و لذیذ است.

مرغ ریش‌دار (thuringian chicken)

مرغ Thuringian یک نژاد مرغ نادر و زینتی است که عمدتاً به‌عنوان حیوان خانگی یا مرغ نمایشی پرورش داده می‌شود. این مرغ‌ها اصالتاً از منطقه جنگلی Thüringer در آلمان هستند. اولین‌بار در سال ۱۷۹۰ با نام Thüringer Barthuhner (به معنی مرغ ریش‌دار Thüringer) شناخته شدند و به‌عنوان مرغ‌های دومنظوره برای تولید تخم‌مرغ و گوشت پرورش داده می‌شدند.

امروزه Thüringians عمدتاً در نمایشگاه‌های مرغ‌های نادر دیده می‌شوند و برای حفظ نژاد پرورش داده می‌شوند.

این مرغ‌ها در رنگ‌های مختلفی از جمله سفید، زرد، نقره‌ای، طلایی، سیاه، آبی، وجود دارند.

پرهای مرغ Thuringian به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز است. در پشت گردن و سینه آن، پرهای سفیدرنگی وجود دارد که به آن ظاهری شبیه به بز کوهی می‌دهد. به همین دلیل، این نژاد در زبان آلمانی به نام "Chamois Thüringer" نیز شناخته می‌شود.

مرغ Thuringian یک نژاد چندمنظوره است که هم برای تولید گوشت و هم تخم‌مرغ مناسب است. وزن خروس این نژاد بین ۲ تا ۲.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آن بین ۱.۵ تا ۲ کیلوگرم است. مرغ Thuringian سالانه بین ۱۴۰ تا ۱۸۰ تخم‌مرغ سفید تولید می‌کند.

مرغ کرینکاپ (Kraienkopp Chicken)

 مرغ Kraienkopp یک نژاد مرغ است که در منطقه مرزی بین آلمان و هلند به وجود آمده است. در زبان هلندی به این مرغ twentse نیز گفته می‌شود. آنها اولین‌بار در سال ۱۹۲۰ در هلند و در سال ۱۹۲۵ در آلمان به نمایش درآمدند. این مرغ از تلاقی مرغ‌های مالای، لگهورن و نژادهای محلی ساخته شده است.

این مرغ دارای پرهای رنگارنگ، تاج کوچک و شکل میوه توت‌فرنگی و پوست زرد است. این مرغ برای تخم‌گذاری و نمایش پرورش داده می‌شود.

این مرغ بومی در سال حدود ۱۹۰ تخم‌مرغ سفید یا کرم رنگ می‌گذارد. وزن خروس این نژاد حدوداً ۲.۵ تا ۳ کیلوگرم و. زن مرغ آن بین ۱.۸ تا ۲ کیلوگرم است.

این مرغ در انگلستان و آمریکا نژاد نادری است و تعداد پرورش‌دهندگان آن کم است. این مرغ می‌تواند در زمستان هم تخم‌مرغ بگذارد و مقاومت خوبی در برابر سرما و بیماری‌ها دارد.

 

مرغ آیام سمانی (Ayam Semani chicken)

مرغ آیام سمانی یک نژاد مرغ بومی اندونزی است که به دلیل رنگ سیاه تمام اعضای بدنش، از جمله پوست، پر، گوشت، استخوان و حتی خونش، شهرت دارد. این مرغ در زبان اندونزیایی "مرغ سمانی" نامیده می‌شود و منشا آن به جزیره جاوه برمی‌گردد.

ایام در اندونزیایی به معنای "مرغ" است، درحالی‌که cemani (در اصل یک کلمه جاوه‌ای) به معنی "کاملاً سیاه" (تا استخوان‌ها) است. این نژاد از جزیره جاوه اندونزی سرچشمه گرفته است و احتمالاً از قرن دوازدهم برای اهداف مذهبی و عرفانی مورداستفاده قرار گرفته است.

رنگ سیاه این مرغ به دلیل وجود یک ژن غالب است که باعث افزایش تولید ملانین در بدن می‌شود. این ژن در تمام سلول‌های بدن مرغ وجود دارد و باعث سیاه‌شدن تمام اعضای بدنش می‌شود. مرغ سمانی به‌خاطر خواص آنتی‌اکسیدان گوشتش به‌عنوان گوشت جادویی و دارویی شناخته می‌شود.

مرغ آیام سمانی یک مرغ کوچک و نسبتاً ضعیف است. وزن خروس‌های این نژاد حدود ۱.۵ کیلوگرم و وزن مرغ‌ها حدود ۱ کیلوگرم است. مرغ‌های آیام سمانی تخم‌گذاران خوبی هستند و سالانه حدود ۱۰۰ عدد تخم می‌گذارند.

مرغ آیام سمانی در اندونزی از اهمیت فرهنگی بالایی برخوردار است. این مرغ در مراسم مذهبی و آیینی اندونزی استفاده می‌شود و به‌عنوان یک نماد خوش‌شانسی و برکت محسوب می‌شود.

در کشورهای دیگر، مرغ آیام سمانی به‌عنوان یک حیوان خانگی و یا یک منبع غذایی خاص پرورش داده می‌شود. گوشت این مرغ بسیار لذیذ و مغذی است و خواص دارویی نیز دارد. در حال حاضر این نژاد مرغ در هلند، بلژیک، المان، اسلواکی، سوئد، ایتالیا و جمهوری چک نگهداری می‌شود.

مرغ کمپین (campine chicken)

مرغ کمپین یک نژاد مرغ خانگی است که در شمال بلژیک به وجود آمده است. این نژاد از منطقه کمپیش هون در شمال شرق بلژیک و جنوب شرق هلند نام‌گرفته شده است.

آنها در اواخر دهه ۱۸۰۰ به ایالات متحده وارد شدند، اما به دلیل ناتوانی در انطباق با شرایط سخت از فهرست مرغ‌های استاندارد خارج شدند.

این نژاد دارای پرهای زیبا و درخشانی است که رنگ آنها معمولاً نقره‌ای یا طلایی با خطوط سیاه است. پرهای بدن خروس و مرغ این نژاد شباهت زیادی به یکدیگر دارند و خروس‌ها دارای پرهای داشی شکل و نوک نیستند. این نژاد یکی از نژادهای تخم‌گذار خوب است که می‌تواند تا ۲۰۰ تخم‌مرغ در سال تولید کند.

وزن خروس این نژاد حدوداً ۲.۷ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۱.۸ کیلوگرم است.
این نژاد رفتار آرام و دوستانه‌ای دارد و می‌تواند با شرایط آب‌وهوایی مختلف سازگار شود.

مرغ کوبالایا (Cubalaya chicken)

مرغ کوبالایا یک نژاد مرغ زینتی است که در کوبا توسعه‌یافته است. این نژاد از مرغ‌های بازی آسیایی که از فیلیپین به کوبا آورده شده بودند، به وجود آمده است.

این نژاد برای سه منظور گوشت، تخم‌گذاری و جنگ‌های خروس پرورش‌یافته است. این نژاد دارای پرهای بلند و رنگارنگ است که بر روی سر و گردن آنها قرار دارد.

این نژاد در سال ۱۹۳۹ توسط انجمن ملی طیور کوبا به رسمیت شناخته شده است و همان سال به آمریکا معرفی شده است. این نژاد در آمریکا صرفاً به‌عنوان یک نژاد نمایشی پرورش داده می‌شود و در معرض خطر انقراض است. این نژاد در سه‌رنگ سیاه، قرمز و حنایی وجود دارد.

مرغ‌های کوبالایا تخم‌گذار خوبی نیستند و معمولاً سالانه حدود ۱۲۰ تخم می‌گذارند. این تخم‌ها به رنگ سفید هستند و وزن آنها حدود ۵۰ گرم است.

این مرغ‌ها در آب‌وهوای گرم و مرطوب کوبا به‌خوبی رشد می‌کنند. آنها به غذای زیادی نیاز ندارند و می‌توانند در فضای باز و یا در قفس نگهداری شوند

مرغ فیومی مصری (Egyptian Fayoumi chicken)

مرغ فیومی مصری یک نژاد باستانی مرغ است که از جنگل‌های وحشی مصر گرفته شده است. این مرغ‌ها در ایالت فیوم مصر که در جنوب غربی قاهره و غرب رودخانه نیل قرار دارد، پرورش داده می‌شوند.

این مرغ‌ها در سال ۱۹۴۰ به آمریکا وارد شدند و در دانشگاه آیووا برای بررسی مقاومت به بیماری‌ها موردمطالعه قرار گرفتند؛ اما توسط انجمن طیور آمریکا به رسمیت شناخته نشده است و در استاندارد کمال آن گنجانده نشده است.

مرغ فیومی دارای بدنی کوچک و سبک، گردنی بلند، دم عمودی، سر و گردنی نقره‌ای، گوش‌های سفید یا قرمز، چشم‌های قهوه‌ای و بدنی مشکی و سبز هستند.

این مرغ‌ها تخم‌گذاری خوبی دارند و می‌توانند در سن ۴ یا ۵ ماهگی تخم بگذارند. تخم‌های آن‌ها رنگ سفید و کوچک هستند. این مرغ‌ها در سال بین ۱۵۰ تا ۲۰۵ تخم می‌گذارند.

وزن خروس این نژاد مرغ بومی حدوداً ۲.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۱.۸ کیلوگرم است.
مرغ‌های فیومی پرنده‌های مقاومی هستند که می‌توانند در شرایط مختلف آب‌وهوایی زندگی کنند.

مرغ فاورولس (faverolles chicken)

مرغ فاورولس یک نژاد مرغ باریشه فرانسوی است که در دهه ۱۸۶۰ در شمال مرکزی فرانسه در نزدیکی روستاهای هودان و فاورولس پرورش داده شد.

این نژاد از ترکیب چند نژاد دیگر مانند هودان، کوشین و دورکینگ به وجود آمد. مرغ فاورولس دارای جثه‌ای بزرگ و پرهای کرکی و پرپشت است. پرهای این مرغ در رنگ‌های مختلفی مانند سفید، خاکستری، قهوه‌ای، سیاه و طلایی یافت می‌شود. خروس‌های فاورولس دارای ریش‌های بلند و پرپشتی در زیر صورت خود هستند که به زیبایی این نژاد می‌افزاید.

رنگ تخم‌های آنها هم قهوه‌ای کم‌رنگ مایل به صورتی است. این مرغ‌ها تخم‌گذاری بالایی دارند و گوشت خوشمزه‌ای هم تولید می‌کنند. اما امروزه بیشتر به‌عنوان مرغ‌های نمایشی پرورش داده می‌شوند. این مرغ‌ها در سال ۱۸۸۶ به بریتانیا و در سال ۱۹۰۰ به آمریکا وارد شدند و در این کشورها نیز محبوبیت یافتند.

مرغ فاورولس تخم‌گذار خوبی است و حدوداً در سال بین ۱۵۰ تا ۱۸۰ تخم می‌گذارد. وزن خروس این نژاد حدوداً ۳.۶ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۲.۹ کیلوگرم است.

مرغ فاورولس در ابتدا برای تولید گوشت و تخم پرورش داده می‌شد، اما امروزه بیشتر به‌عنوان یک نژاد نمایشی شناخته می‌شود. این مرغ به دلیل جثهٔ بزرگ و ظاهر زیبا، برای شرکت در مسابقات و نمایشگاه‌های طیور بسیار مناسب است.

مرغ پیکان ( La Fleche Chicken )

مرغ La Fleche یک نژاد مرغ دومنظوره نادر فرانسوی است که برای کیفیت بالای گوشت و تخم‌مرغش معروف است. زائده گوشتی ناحیه تاج سر این پرنده v شکل است و کلمه la fleche در زبان فرانسه پیکان ترجمه می‌شود.

این نژاد مرغ از قرن پانزدهم در منطقه Sarthe در فرانسه پرورش داده شده است و به نام شهر La Fleche در آن منطقه نام‌گذاری شده است.

این نژاد مرغ بومی در سال ۱۸۵۰ به آمریکا و در سال ۱۸۸۲ به انگلستان صادر شد؛ اما به‌خاطر شرایط آب‌وهوایی نامناسب، مورد استقبال قرار نگرفت. این نژاد در سال ۱۸۷۴ توسط انجمن طیور آمریکا به‌عنوان یک نژاد استاندارد شناخته شد.

مرغ La Fleche ویژگی‌های ظاهری منحصربه‌فردی دارد که از جمله می‌توان به تاج سر v شکل، پرهای بدن سیاه، لاله‌های گوش سفید و چشم‌های قرمز اشاره کرد.

این نژاد اندازه متوسطی دارد وزن خروس آن حدود ۳.۵ تا ۴ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدود ۳ تا ۳.۵ کیلوگرم است.

این نژاد می‌تواند حدود ۱۴۰ تا ۲۲۰ تخم‌مرغ سفید با اندازه‌بزرگ یا خیلی بزرگ در سال تولید کند. مرغ‌های La Fleche به دلیل کیفیت خوب گوشتشان معروف هستند. گوشت آنها به دلیل طعم و بافت عالی خود موردتوجه قرار گرفته است. همچنین تخم‌های آنها نیز بسیار بزرگ و خوشمزه هستند.

مرغ لکنولدر (lakenvelder chicken)

مرغ لکنولدر (lakenvelder chicken) یک نژاد مرغ تخم‌گذار است که منشأ آن از آلمان و هلند است. این نژاد دارای پرهای سفید با لکه‌های سیاه در سر و دم است. این نژاد به‌خاطر زیبایی و تخم‌گذاری خوبش محبوب است. این نژاد در سال ۱۹۳۹ به انگلستان وارد شد و در سال ۱۹۴۴ به آمریکا رسید.

مرغ لکنولدر یک نژاد مرغ متوسط است که وزن خروس آن حدود ۲ تا ۲.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدود ۱.۵ تا ۲ کیلوگرم است. این نژاد می‌تواند در سال حدود ۱۶۰ تا ۲۰۰ تخم‌مرغ سفید یا کرم رنگی با وزن حدود ۵۵ گرم می‌گذارد.

مرغ لکنولدر دارای بدنی متوسط و پرهای بلند و کرکی است. رنگ پرهای این مرغ در حالت کلی سفید است، اما با خال‌های سیاه، قهوه‌ای یا طلایی در قسمت‌های مختلف بدن همراه است. خروس‌های لکنولدرز دارای دم بلند و پرپشت هستند که به‌صورت حلقه‌ای بر روی پشتشان قرار می‌گیرد.

این نژاد مقاومت خوبی در برابر سرما و گرما دارد ولی باید از باران و رطوبت محافظت شود. این نژاد برای پرورش در مزرعه یا باغ مناسب است.

مرغ فونیکس (Phoenix chicken)

مرغ فونیکس یک نژاد مرغ زینتی است که به دلیل دم بلند و زیبای خود شناخته می‌شود. این نژاد در اصل از تلفیق مرغ دم‌دراز ژاپنی (اوناگادوری) با نژادهای دیگر به وجود آمده است.

این نژاد در آلمان توسط هوگو دو روی، رئیس اولین انجمن ملی ماکیان آلمان، در قرن نوزدهم ایجاد شده است. اما امروزه در بسیاری از نقاط جهان پرورش داده می‌شود.

مرغ فونیکس در سه‌رنگ طلایی، نقره‌ای و سیاه‌سفید سینه‌سرخ وجود دارد. این نژاد دارای جثه کوچکی است و وزن مرغ‌ها حدود ۱.۵ تا ۲ کیلوگرم و وزن خروس‌ها حدود ۲ تا ۲.۵ کیلوگرم است.

مرغ فونیکس یک پرنده آرام و مطیع است. این پرنده برای تولید گوشت و تخم مناسب نیست، بلکه بیشتر به‌عنوان یک حیوان خانگی زینتی نگهداری می‌شود.

دم مرغ فونیکس از پرهای بلند و ظریف تشکیل شده است که به‌صورت مارپیچی و حلقه‌ای به‌دور یکدیگر می‌پیچند. طول دم خروس‌ها می‌تواند به ۹۰ سانتی‌متر یا حتی بیشتر برسد.

مرغ فونیکس نسبتاً به سرما حساس است، بنابراین باید در محیطی گرم و خشک نگهداری شود. این پرنده به تغذیه‌ای متعادل و حاوی پروتئین، فیبر و ویتامین نیاز دارد.

اگر به دنبال یک پرنده زینتی زیبا و آرام هستید، مرغ فونیکس می‌تواند گزینه مناسبی برای شما باشد.

مرغ شامو (Shamo chicken)

مرغ شامو یک نژاد مرغ جنگی از ژاپن است. این نژاد از مرغ‌های مالایی که در اوایل قرن هفدهم از تایلند به ژاپن آورده شده بودند، تولید شده است.

مرغ‌های شامو از نظر ظاهری بسیار زیبا و ظریف هستند. آنها دارای بدنی کشیده و عضلانی، سر کوچک و گرد، چشمان درشت و براق، و منقاری ضخیم و محکم هستند. پرهای آنها معمولاً سفید، سیاه، یا قهوه‌ای هستند.

نژاد شامو بعد از نژاد مالایی دومین نژاد مرغ بلندقد است و ارتفاع مرغ شامو به ۷۵ تا ۸۰ سانتیمتر می‌رسد.

 مرغ شامو به چهار زیر نژاد مختلف تقسیم می‌شود:

او شامو (O- shamo) بزرگ‌ترین نوع این نژاد است. خروس اوشامو حدوداً بالای ۴ کیلوگرم و مرغ آن حدوداً بالای ۳ کیلوگرم است.

چو شامو (Chu-shamo) نوع متوسط این نژاد است. خروس چو شامو حدوداً ۳ تا ۴ کیلوگرم و مرغ آن حدوداً ۲ تا ۳ کیلوگرم وزن دارد.

نانکین شامو (Nankin-shamo) نوع کوچک‌تر این نژاد است. خروس نانکین شامو حدوداً ۹۳۷ گرم و مرغ آن ۷۵۰ گرم وزن دارد.

کو شامو (Ko- shamo) نوع بانتام این نژاد است. خروس کو شامو حدوداً ۱.۳ کیلوگرم و مرغ آن حدوداً ۱ کیلوگرم است.

مرغ‌های شامو از نظر شخصیتی بسیار جنگجو و پرخاشگر هستند. آنها معمولاً برای مسابقات جنگ مرغ‌ها استفاده می‌شوند.

مرغ‌های شامو برای پرورش در خانه مناسب هستند؛ اما گوشت آنها سفت است و تخم‌گذاران خوبی نیستند و در سال حدوداً ۹۰ تخم قهوه‌ای می‌گذراند.

 مرغ سوماترا (Sumatran chicken)

 مرغ سوماترا یک نژاد مرغ نادر و زیبا که بومی جزیره سوماترا در اندونزی است. این نژاد مرغ در اصل در سال ۱۸۴۷ به آمریکا و اروپا به‌عنوان خروس‌جنگی وارد شد، اما امروزه بیشتر به‌عنوان یک پرنده نمایشی نگهداری می‌شود.

این مرغ در سال ۱۸۸۳ توسط انجمن طیور آمریکا به‌عنوان یک نژاد استاندارد پذیرفته شد.

مرغ سوماترا از نظر ظاهری بسیار جذاب و خاص است. اکثر این مرغ‌ها دارای پرهای سیاه و براق با رنگ سبز هستند. این مرغ‌ها در رنگ‌های سیاه، آبی و سفید نیز یافت می‌شوند. این مرغ‌ها وزن کمی دارند و خروس‌ها حدود ۲.۲۵ تا ۲.۷۰ کیلوگرم و مرغ‌ها حدود ۱.۸۰ کیلوگرم وزن دارند.

پوست، استخوان و پاهای این مرغ‌ها نیز سیاه‌رنگ هستند. تنها قسمتی از این مرغ که رنگ دیگری دارد، زیر پاهای آن است که زردرنگ هستند.

مرغ سوماترا یک مرغ تخم‌گذار ضعیف است و تقریباً ۱۰۰ تخم سفید در سال می‌گذارد.

مرغ سیاه سوئدی (swedish black hen)

مرغ سیاه سوئدی یا Svart Hona یک نژاد مرغ بومی از سوئد است که گفته می‌شود از نژادهای مرغ آیام سمانی که در قرن هفدهم توسط ملوانان از موزامبیک به نروژ و سپس به سوئد حمل شده‌اند، به وجود آمده است.

این مرغ بومی به دلیل رنگ سیاه کامل بدنش، از جمله پرها، پوست، منقار، زبان، پاها و ناخن‌های پا، شناخته شده است. حتی گوشت، استخوان‌ها و اندام‌های داخلی این مرغ نیز سیاه هستند.

مرغ سیاه سوئدی با آب‌وهوای سرد سوئد سازگار شده است، اما ویژگی نادر پوست و بافت سیاه را حفظ کرده است.
 این مرغ دارای ژن فیبروملانوزیس است که باعث می‌شود تمام قسمت‌های بدن آن سیاه باشد. این مرغ یک مرغ کوچک و خوب ساخته شده است که می‌تواند در شرایط سرد زندگی کند.

وزن خروس این نژاد بین ۲.۵ تا ۳.۲ کیلوگرم و وزن مرغ‌ها حدوداً ۲.۳ کیلوگرم است. تخم‌مرغ‌های آن اندازه متوسط و رنگ سفید یا کرمی دارند. این مرغ تخم‌گذار خوبی است و می‌تواند حدود ۲۵۰ تخم‌مرغ در سال بدهد.

مرغ گل سوئدی (Swedish Flower Hen)

مرغ گل سوئدی (Blommehöna) یک نژاد مرغ زینتی است که در سوئد پرورش داده می‌شود. این نژاد به دلیل الگوی گل‌دار رنگین روی پرهایش شناخته می‌شود. مرغ‌های گل سوئدی در اصل از نژادهای مرغ‌های محلی سوئد و نژادهای مرغ‌های چینی نشئت گرفته‌اند. این نژاد در قرن ۱۸ میلادی در سوئد پرورش داده شد و به‌سرعت به یکی از محبوب‌ترین نژادهای مرغ در سوئد تبدیل شد.

این نژاد از نظر تاریخی به‌عنوان یک نژاد دومنظوره برای تولید گوشت و تخم‌مرغ استفاده می‌شده است.

این نژاد در اندازه‌ها و رنگ‌های مختلفی وجود دارد، اما معمولاً دارای یک تاج تک‌شاخ، یک لاله گوش قرمز و یک ساق پای بدون پر است.

این نژاد در سال ۲۰۱۰ به‌عنوان یک نژاد ملی سوئد انتخاب شد و در سال ۲۰۱۳ به‌عنوان یک نژاد رسمی توسط انجمن نژادهای مرغ سوئد شناخته شد.

وزن خروس این نژاد حدوداً بین ۲.۵ تا ۳.۵ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۲ تا ۲.۵ کیلوگرم است.مرغ گل سوئدی تخم‌گذار خوبی است و در سال حدوداً ۲۰۰ تخم می‌گذارد.

مرغ‌های گل سوئدی به‌طورکلی پرنده‌های آرام و مطیع هستند. آنها به‌خوبی با شرایط آب‌وهوایی سرد سازگار هستند و به‌راحتی پرورش می‌یابند.

مرغ صورت سفید اسپانیایی (White Faced Black Spanish)

مرغ صورت سفید اسپانیایی (White Faced Black Spanish) یک نژاد مرغ خانگی است که در اسپانیا پرورش داده می‌شود. این مرغ‌ها از اسپانیا به بریتانیا آمده و در قرن هجدهم به شکل فعلی خود پرورش‌یافته‌اند. این نژاد قدیمی‌تر از نژاد مینورکا است.

این نژاد مرغ از نظر ظاهری بسیار متمایز و جذاب است و به دلیل توانایی بالایی که در تولید تخم‌مرغ‌های سفید و بزرگ دارد، از محبوبیت بالایی برخوردار است.

بارزترین ویژگی ظاهری مرغ صورت سفید اسپانیایی، لاله‌های گوش بزرگ، سفید و آویزان آن است. همچنین، پوست اطراف چشم این مرغ‌ها نیز سفیدرنگ و چین‌دار است. پرهای بدن مرغ‌های صورت سفید اسپانیایی سیاه براق است و زیر نور آفتاب همانند سبز تیره می‌درخشد.

مرغ‌های صورت سفید اسپانیایی پرندگانی فعال، پر انرژی و تا حدودی پر سروصدا هستند. این مرغ‌ها به‌خوبی با شرایط مختلف آب‌وهوایی سازگار می‌شوند و نسبت به بیماری‌ها مقاوم هستند.

مرغ‌های صورت سفید اسپانیایی تخم‌گذاران خوبی هستند و در طول سال حدوداً ۱۸۰ عدد تخم با پوسته سفیدرنگ و اندازه‌بزرگ می‌گذارند. وزن تخم‌مرغ‌های این نژاد به طور متوسط بیش از ۷۸ گرم بوده و تا ۱۲۰ گرم نیز ثبت شده است.

وزن خروس این نژاد مرغ بومی حدوداً ۳.۶ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۲.۷ کیلوگرم است.
مرغ‌های صورت سفید اسپانیایی به مراقبت خاصی نیاز ندارند. این مرغ‌ها می‌توانند در فضای باز یا در قفس پرورش داده شوند.

مرغ یوکوهوما (Yokohama chicken)

مرغ یوکوهاما یک نژاد مرغ زینتی است که در قرن نوزدهم در آلمان ایجاد شد. این نژاد از ترکیب نژادهای ژاپنی دم بلند مانند شوکوکو و شامو با نژادهای اروپایی مانند مینوهیکی ایجاد شده است.

این نژاد مرغ در سال ۱۸۶۴ از بندر تازه‌تأسیس یوکوهاما به فرانسه (توسط مبلغان فرانسوی) و المان صادر شد. نام آنها از شهر بندری، یوکوهاما گرفته شده است.

در آلمان، اولین رئیس انجمن مرغداری آلمان، هوگو دوروی، شروع به پرورش آنها کرد، بنابراین، مانند مرغ ققنوس، یوکوهاما یک محصول آلمانی است که از مرغ‌های دم بلند ژاپنی که در اواخر دهه ۱۸۰۰ وارد شده است، توسعه‌یافته است.

مرغ یوکوهاما در سال ۱۹۸۱ در دو نوع سفید و قرمز در انجمن طیور آمریکا اضافه به رسمیت شناخته شدند

مرغ‌های یوکوهاما دارای بدنی کوچک و جمع‌وجور با دمی بلند و پرپشت هستند. طول دم خروس‌های این نژاد می‌تواند به یک متر نیز برسد. مرغ‌های یوکوهاما در رنگ‌های مختلفی مانند سفید، سیاه، قهوه‌ای، قرمز و طلایی پرورش داده می‌شوند.

مرغ‌های یوکوهاما تخم‌گذاران خوبی هستند. آنها در سال حدود ۶۰ تا ۸۰ تخم می‌گذارند. تخم‌های این مرغ‌ها به رنگ سفید هستند. وزن خروس این نژاد حدوداً ۲ کیلوگرم و وزن مرغ آن حدوداً ۱.۶ کیلوگرم است.

مرغ‌های یوکوهاما پرندگانی مهربان و رام هستند. آنها به دلیل زیبایی و ظرافت خود به‌عنوان حیوانات خانگی و پرندگان زینتی بسیار محبوب هستند.

 نتیجه‌گیری

مرغ، به‌عنوان یکی از پرندگان محبوب جهان، توجه زیادی را به خود جلب کرده و انواع زیادی از آن در سرتاسر جهان‌پرورش داده می‌شود. در این مقاله، سعی کردیم با تفکیک انواع مختلف مرغ، ویژگی‌ها و کاربردهای آن را برای شما به‌تفصیل معرفی کرده‌ایم.